Başlangıç

Onca zaman geçti ve onca gün karanlığı, karanlık aydınlığı doğurdu, mevsimsiz bakışlarımızın üzerine. Kelimelerim suskunluklarını kızılca kıyamet koparırcasına gökyüzünün mavisine haykırdı. Kim bilebilirdi ki içimde ki sancıyı, tarifi mümkün olmayan cümleler bütününü ya da tabiri uygun düşerse hiç anlatılmamış, hep sessiz kalmış bir hikâyeyi, kim bilebilirdi ki? Şimdi sana öksüz tümcelerden ziyade, içinde fırtınalar kopan mısraların bütünlüğünde anlatmak istiyorum aslında her şeyi.

Gecenin lacivert mavi karanlığında, olmayana söylenir her zaman sözler. Olmayandan yana feryat eder kelimeler ancak fark olarak aslında hep olan vardır ruhumuzun diğer yarısında. Orada tam da yanında duruyordur! Sen sımsıkıca yumsan da gözlerini, isyanını taş duvarlara kazısan da aslında yanı başındadır sevdiğin. Biraz uzatsan ellerini tutacak kadar yakınsındır, nefes alışverişleri boynundan az ötede sıcak ve karanfil kokuludur. Şöyle bir dönersin ardını ve bomboş odaya bakakalırsın… Bir yabancının ayak izleridir geriye kalan, tüylerini diken diken eden bir yalnızlık kamıştır sadece. İşte o andan itibaren asıl yalnızlığını yaşarsın…

Kulağına eğilip fısıldar kelimeler kimi zaman; neden diye? Düşünmeni ister bazen, nedenlerin niçin nedenlere sebep olduğunu! Oysa için içini kemirir. Aldatılmışsındır kimi zaman, âşık olmuşsundur çıldırasıya, gitmiştir… Sevmişsindir, melankolik bir aşkın hiç yanmayan ateşi ile ısınmaya çalışmışsındır. Korkmuşsundur, üşümüşsündür, ellerin titremiştir ve hepsinde ama hepsinde yalnızsındır. Şöyle dönüpte bir bakarsın ki etrafında kimsecikler yoktur…

Şimdi yalnızlıklar mevsiminden bir el uzanır uzaklardan, sadece kelimelerine dokunmak ister. Cümlelerin de sen kokarsın, gelincik çiçeklerinin asil duruşu, narinliği ve keskin, baharatımsı kokusu sarar kelimelerini…

Her şey bir yana da,

Çay demleme vakti gelmiştir…

Çayıma renk katar mısın?

Sohbetime şen bir kahkaha,

Kelimelerime mürekkep,

Gecelerime yıldız olur musun?