Unutmadım.. Unutmayacağım...

Her gece sabahlara kadar okey oynadığımız karşı komşumu

Henüz 20 yaşında olup, 3 yaşındaki kızı ve karnındaki yeni bebeğiyle sarmaş dolaş bulup, ayıramadan öylece gömdüğümüz cıvıl cıvıl üst kat komşumu

Günlerce enkazda arayıp, hep yaşıyor ümidiyle bütün hastaneleri aradığımız ancak 3. gün 2 blok ötede bulduğumuz alt kat komşumu

Evinin enkazının başına 7. gün gittiğimizde henüz hiçbir arama kurtarma çalışması yapılmadığını görüp, oracıkta o yıkılan evden daha da yıkık hale geldiğim, kendimi bildim bileli dostum olan o insanları

Depremin ertesi günü askeri gemilerle yaralıları taşırken Gölcük'ten canlı bindirip, İstanbul'da cenazelerini teslim ettiğimiz adlarını dahi bilmediğim acılarını hep hissettiğim çaresizleri

Depremden sonra gördüklerini söyleyip umutla hep bir yerlerde bulacağımızı düşündüğümüz ama acıyla cansız bedenlerini 8. gün bulduğumuz arkadaşlarımı

Algida kamyonlarına kim olduğuna bile bakılmadan üst üste atılan insanlarımızı

Buz pateninde yüzlerce kimliksiz belki de en yakından tanıdığımız insanları

Günlerce ulaşamadığımız arkadaşlarımızı bulmak için hastane ve soğuk tutulabilen her yerde tek tek baktığım, gecenin üçünde uykusunda öylece ölüme yakalanmış masum insanları

Yanından geçtiğim her enkazdan gelen inleme seslerini ve çaresizliğimizi

Yardım etmek için çırpınan çaresiz insanlarımızı

Varlık içindeki yoksunluğumuzu

Yolda bir arkadaşımıza rastladığımızda yaşıyor musun diye sevinç çığlıkları attığımızı

Bir yudum suyun, bir sıcak çorbanın nasıl da bazan farklı anlamlar kattığını hayatımıza

Unutmadım... Unutmayacağım....