Üstün insan(?)

Yaşam hep karşıtı ile var oluyor... Anlam kazanıyor mu demem lazımdı acaba? Yaşamın her alanında, Karşıtı aramak, bilmek ve kıyaslamak var... Yaşam karşıtıyla anlam kazanıyor… Karşıt içinde kendi anlamı aranıyor her şeyin... Düalist bir bakış açısı değil bu... Sadece varlık, karşı varlığa göre kendini konumluyor, anlamını onda arıyor... Doğa bu diyorum... Karşı varlığa bir akış var ayrıca... Karşı varlık içinde kendini ifade etme var... Karşı varlıkta huzur bulma var... Sanma da denilebilir buna… Nede olsa insani bir bakış açısı benimki… Belki alt etme, çelişki ve acı var…

Çok değil, azıcık altımızda (yayan yürüme sınırında olan altımızda) milyon derece sıcaklıklar var... Var olan her varlık orada erimiş halde... Her varlık birbirinin içinde... İşte o milyon derece sıcaklıklarda eriyen her şey, çok değil yaya yürüme sınırındaki yer kabuğunda deniz olmuş... Denizde balık olmuş, kutuplarda buz olmuş... Dağlarda orman olmuş, ormanda kuş olmuş, kuşun içtiği su olmuş... Milyon derece sıcakta eriyen her şeyin ruhu, kendini soğutmuş, kendini ifade etmiş, kendini yaşamda bulmuş... Dışarıdaki yaşam ise, her an milyon derece sıcaklık ile kardeş olduğunu bilir... İçinde belki onun özlemi... Ama kesinlikle ölüm sevgisi değil bu…

Doğa kendini hep karşıtı ile tamamlıyor... Tamamlamak demesek de, her varlığın olmak istediği karşıtı demesek de, bir karşıt var doğada… Birbirini gözleyen iki kişi gibi gelir bana bu işlem... Deniz vardır ama karalar onun içindedir... Dağ vardır ama akıl almaz derinlikler de vardır okyanus diplerinde... Tepeler vardır ama ovaların hemen bitiminde... Kuşlar uçarken sürüngenler de az değildir yeryüzünde... Ölümün kıyısında gezer canlılar hep…

Her şey doğada karşıtıyla vardır... Bana göre de her şey ruhunu karşıtından alır... Karşıtı gözüyle bakar kendine... Hiç aşağılamaz kendini... Karşıtına göre duruş; Karşıtını aşağılarsa kendini de aşağılayacağını bilir... Karşıtı ne kadar saygı duyulansa, soyluysa, gerekliyse, kendisi de o kadar soylu, gerekli ve saygı duyulan olacaktır... Doğal olan budur…

İnsan doğanın içinde kendisi ile çelişkili olan şeylere göre tavır alıyordu ilkel dönemde… Ona göre şekillendiriyordu kendisini… Karşıtı doğa idi… Ondan maksimum yararlanması için bu gerekliydi… İnsan doğal bir yaratık olduğu kadar kültürel bir yaratık... Ancak zamanla, kültür dediği, kendi yarattığı dünyada kayboldu... O dünyayı sandığı gibi algılamaya başladı… Bu sandığı dünya bu günkü internet ortamının yarattığı hız ile küçücük oldu, sığlaştı... İnsan bu sığ sularda kendisi ile savaşmaya başladı...
İnsanında karşıtı olmalı oysa… Var gibi ama yok bu gün... Doğal olana yabancılaştı insan… İnsan bu gün karşıtını da insanda arıyor… 

Bu gün insanın karşısına kendi karşı cinsi konuldu sistem tarafından... Erkeksen kadın, Kadınsan erkek... Bu bilinçli ve iğrenç bir eylemdir... Bu gün insanım diyen her birey kendisini karşı cinste oluşturmaya çalışmaktadır... Oysa onlar aynı taraftadır doğada... Her cins, penis ve vajina olarak tamamlamak istiyor kendisine, kulağına üflenenlerle... Tek ve tek karşıtlık bu gösterilmektedir... Tek ve tek kendini oluşturma alanı bu karşıtlık kalmıştır insana bu gün; Karşı cinsle olan ilişkisi... Ve bu insanı bitirmekte bu gün... Karşı cinsle uğraşmaktan çok sıkıldı insan ve üçüncü cins yaygınlaşmıştır aklın alamayacağı boyutlarda... 

Bu gün insanlar için iki tip var; İdeal ve ötekileştirilmiş tip… Ancak bu karşıtlık değil… Kesinkes, sorgulamadan kabul etmek ya da linç isteği var artık… Bu tapınma ve linç kültürü demektir! İnsanın kendisini aradığı, bulduğu karşı varlık artık önüne yine kendisinin koyduğu insandır… Doğa yasaları burada da işlemeye başlıyor... İnsanın karşıtı insansa, mutlaka bir tarafı yok olacak... Belki de ortaya insan dışı bir yaratık çıkacak... Bu üstün insan olmayacak bunu biliyorum…