Üşür Soğuklar İçinde Bedenler

Bir renge hapis,

Bir renk içinde tüm bedenler.

Şimdi yazmak mı çare, okumak mı yazılanı?

Soğuk bir toprak içinde yatarken binler,

Gözler bu sessizliğe çaresizce bakarken,

Sanki izlerken bir tablo gibi.

Usulca giden bir yaşamın ardında,

Sahi bırakılan soğukluğun içinde,

Kırmızı bir toprak içinde yatarken sessiz diller,

Akan kan ile yıkanmış ve yıkanmaya devam eden,

Bir gün daha solarken, bir gün daha biterken,

Günün nazarında teslim olurken şehirler ,

Diz çökülürken yıkımın karşısında,

Parça parça bir şehirde bir bedende yaşamak mı kolay olan?

Sahi bu sese kim cevap verecek?

Kim gökyüzünde kırmızının soğukluğuna dur diyebilecek?

Anlam bulabilir mi şimdi yazılan kelimeler?

Hangi söz bir annenin feryadını anlatabilir?

Hangi söz bir babanın acısını yok edebilir?

Hangi kelime bir çocuğun ailesine çağrısını duyabilir?

Kırmızı bir çelenk gibi bir şehir,

Yaşam yerini sadece tek bir renge mahkum etmiş,

Gözlerde yaşlar, yüreklerde acılar,

Göklerde ve yerde soğuk rüzgarlar içinde sesler…

Anlatırken akan kanı,

Anlatırken beyazın yok edilişinde.

Bir renge hapis,

Bir renk içinde bedenler.

Sessiz ve yorgun, biçare kalmış bakışlar,

Tüm vurdumduymazlığa ses vermek istercesine,

Hüzün ve acı ile yıkanan bir şehirde,

Bir bedende, tek bir sesin içinde,

Tek bir rengin içinde şimdi şehirler.

Şafak sökmeden, merhaba demesine izin verilemeden,

Bir renge hapis,

Bir renge mahkum…