Uyan artık!

Bir şarkı çalıyor radyoda. Beni alıp hiç olmadığım, hiç sahip olmadığım yerlere götürüyor. Heyecanına kapılıp, hayaller kurmaya başlıyorum umarsızca. Hayallerime öyle inanıyorum ki dualar ediyorum adına. Benim olsun diye, benim olduğu için…

Bir şarkıya kapılıyorum, gidiyorum çok uzaklara. Beklileri alıyorum çantama, umutlarım cebimde çalıyorum kapıyı.

Uzaklara gidiyorum, görüyorum, orada işte tam karşımda duruyor. Şarkı devam ediyor ben hayallerime sarılıyorum. Beni alıp nerelere götürüyor.

Heyecanlanıyorum, yüreğim pır pır ediyor, çocuklar gibi şen oluyorum. Hem en sevdiğim şarkı kulaklarımda hem hayalim ellerimin arasında.

Sonra birden şarkı bitiyor. Biri gelip beni uyandırıyor. “hey sen gerçek dünyaya dön artık!” diyor.

Silkiniyorum. Birden hüzünlü bir şarkı çalıyor fonda. Gözlerim doluyor. Bakıyorum; ayaklarım yere basıyor. Ellerim bomboş.

Hayallerim o şarkıyla uçup gitmiş. Hiç gitmediğim, hiç benim olmayan yerler aslında başkalarınınmış.

“Hayal mi gördüm” diyorum. Eğer bir hayal ise nasıl bu kadar gerçekti peki?

“Sen aslında hiç gitmedin” diyor. Hep olduğun yerdeydin.

“Şarkı” diyorum, “o ne oldu?”

“Ne şarkısı ?” diyor.

Şimdi ben bir hayalin mahmurluğunda, yapayalnız buradayım…

Ne şarkı kalmış geriye, ne de hayallerim. Gözlerim bir hayalin mahmurluğunda yapayalnızım…





resim: Orcaa'nın sanat eserlerinden sadece biri.
Okumadan geçmeyin: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=60113

bunuda aynı tarihlerde geçen sene yazmıştım : http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=4635