Üzülme, üzülürüm...

Gönülden gönüle pencere vardır.
İki insan birbirine gönülden bağlanınca, artık onlar, birbirinden ayrı değillerdir.
Bedenleri birbirinden uzak düşse de, gönüller beraberdir...
İstediğim” üzülme üzülürüm” diyen birinin, birilerinin olması. Gücünü sevgiden alan bir ruhum var benim. Çocukken de böyleymişim annemin tülbentini koklayarak uyurmuşum demek ki o zamanlar gücüm anne kokusu ve sıcaklığıymış. Biraz daha büyüdüm 5-6 yaşlarında amcamın yurt dışından getirdiği bebeği arkadaş yaptım kendime ama yinede en büyük sığınağım ve dayanağım köydeki o kiraz ağacı oldu. Bugün gözlerimi kapattım kiraz ağacımın dallarında düşledim kendimi. Ilık bir rüzgar estirdim hatta kiraz ağacımın yaapraklarının rüzgarda çıkan hışırtılı seslerini bile ekledim hayalime. Birde dedemin saçlarımda gezen nasırlı ellerini.

ÖZLEDİM…

Çocuk gibi avunmaya ihtiyacım var belki de. Şu birkaç günüm oldukça sancılı geçti ve geçiyor. Ufak şeylerden nem kapar olduğumu söyleyenler yaşadıklarımı da görmeye çalışsalardı diyorum. Küçük şeylerle mutlu olurum ben çok da kolay avunurum. Kendimi kelimelerle cümlelerle anlatmaya çalıştığım insanlar varken, bir nefes alışımdan dahi kilometrelerce mesafeden ne yaşadığımı hisseden insanlar da var. Mucizeler yaratın demiyorum kimseye sadece beni anlayın. Gönlümdeki penceremden sizde bakın ben izin veririm buna. Büyük makinaları küçük çarkların çalıştırdığını söylemişti birisi. İstediğim küçük şeyler, yükte hafif pahada da hafif. Ama bu küçük şeylerin önemi çok büyük benim için. Küçük sevinçlerle büyük keyifler yaşayabilirim ben. Bu küçük şeyleri biriktirip kocaman mutluluklar da çıkarabilir insan. Bana küçücük bir söz, küçücük bir zaman, küçücük bir gülüş, küçücük bir anlayış, küçücük bir gülümseme, küçücük bir cesaret, küçücük… Herkes birşeyler biriktirir kimi cebinde, kimi dilinde ve kimisi kalbinde. Ben kalbimde biriktiriyorum hepsini. Mutluluğumu herkesle paylaşabilirim ama acılarımı acıyan yanlarımı anlattığım insanlar benim için ayrıcalıklıdır. Ama şu da bir gerçek ki insanın halini bağıra bağıra anlatmasına gerek yoktur. Duymak ve anlamak isteyene fısıltı bile yeter…