Vah Yavrum, Sen de mi?

Herkesin biriktirdiği bir şeyler vardır. Kimi anılarını kimi hayal kırıklıklarını bazısı da maceralarını…’ iyi ki’ ile ‘keşke’lerden karma karışık bir dünya. Aklının ceplerinde veya kalbindeki engin odalarında veya küçücük sandıklarda…

Süzmeden içine sünger gibi çekenler hayatı, biraz zehirlidir biraz da efsunlu… Susmak her şeyden daha değerlidir. Kırılan parçalarını sahipsiz çocuk gibi ortada bırakanların azmine hayret ederek bakarlar. Biraz da sitemkâr!

Sonrasında içlerinde başlar bir fırtına deryası; ‘Beni gidi bencil, sen de herkes sen gibi olsun diye tepinen, yaramaz ihtiyar bir çocuk!’ bakmadan yaşananlara hangi metreyle ölçerler hayatlara değer, bilinmez.

Cahillik!

Baştan ayağı sarmış dört bir yanını… Farkında olarak yürümek aksatır, yavaşlatır. YÜKTÜR!

Birbirinden beter günlerden çiçekler yontar biçer, saçar onları etrafa… Kalan parçaları da ayak basmaz yerlere döker.

Kime göre ise ayak basmaz?

Âlem, âlem içinde göklerden yağan gazap gibidir kimine göre… İyiler kötüleri götürür. Kötüler iyileri… Bazı ölümsüz fikirleri artık öldürmek lazım…

Kâğıttan bebekler ağlarsa kâğıt erir. Bir çiğnem etten nasıl kâğıda döner insan… Bunca yoklukta, “ben varım” demek ne tuhaflık…

Kötü pazarcılar gibi iyiler öne kötüler arkaya iyisini görerek kötüyü kakalarken sırıtmak…