Var mısın?

İlk başta gizemli bir şehir gibi gelmişti sana, nereye koyduğuna bile bakamayacağın kadar ağır geldiğinde

bir çırpıda yere bıraktığın umutlarına yaptığın gibi düşünmeden açacağın pandoranın kutusundan her ne çıkacaksa, define muamelesi yapmaya hazırlanıyorsun.

Yapma...

Sokaklarında ne istersen onları görecekmiş gibi dolanmak, ancak zeki insanların rüyalarında olur ve bil ki sevgili, bizim için gerekli olan tek ihtiyaç ne zeka ne de yıldızlara ulaşabilmektir, tek ihtiyacımız yıldızları tüm ulaşılmazlıklarıyla sevebilmektir.

Bu yüzden ellerini yıldızlara değil, bana uzat...

Çünkü biz böyle günlerde yazdık her sonlanışlarında kaldırıp çöpe attığımız hikayelerimizin önsözlerini. Aynı biletleri farklı kaplara mı koyduk, aynı kaplarda farklı biletleri mi bulduk, vardığımız limanlarda değil, ne yazık ki çıktığımız yollarda mutlu olduk.

İşte bu yüzden ayağıma batan her hatıramda sayfası kıvrılıp tekrar ihtiyaç duyuluncaya dek terk edilmiş bir hikaye gibi hissediyorum kendimi.
Okunmadığım anlarda birilerinin düşlerinde yaşadığıma mı sevineyim, bir gün rengarenk bir ayraç gibi tüm güzelliğinle gelip beni bu acıtan kıvrılmışlıklarımdan kurtardığında başka hikayelere yelken açacağına mi üzüleyim?

Ortasından böldüğün hikayem başkalarının hayallerinde yaşanıyorken, sen bir çok hikayeyi keserek kendini değerli hissedeceksin.

Fakat bil ki ben aynı zamanda binlerce kişiye hayal olup düşlenecekken sen ilelebet benim bitmemi bekleyeceksin.

İşte bu yüzden bırak yıldızlar seni benden kıskansın, uzat ellerini ve dokun bana, gel çıkalım gizemli bir şehirlerde define aramaya, var mısın sevgilim bir hikaye olmaya ve sonsuza dek okunmaya?