Varlığınla yokluğun arasında...

Varlığınla yokluğun arasında gidiş gelişlerde sonsuz bir yolculuktayım.
Özlemlerle inşa edilmiş düşlerde yaşıyorum.
Yokluğunla yoğrulmak doyasıya...
Ne çok şeyler anlatır gecelerin karanlık yüzü,
Sanki hiç yazılmaya cesaret edilmemiş bir roman gibi... Gecelerin içinden ellerin tutar ellerimi,
Gözlerindeki ışıklar aydınlatır evrenimi,
Üzerime Örtülen yorgan gibi düşlerim ısıtır yüreğimi...
Yokluğunla sarılırım varlığına, sanki hiç ayrılmamışsın ,
Ve daima içimde benimle birlikteymişsin gibi...
Öyleyse hiç yok olmamışsın ki...
Sensiz gecelerin içinde sessiz çığlıklarda aşkım!
Yokluğunla bestelenmiş var oluşun şarkısında,
Duyabilir misin acaba sesini?...
Ne fark eder ki..,
Duymasan bile sesimi...
Seni sen yapan bendeki aşk değilmi ?
Ruhumda büyüttüğüm çiçek değilmi?
O sadece ruhumun ışınlarıyla beslendi.
Benim gözyaşlarımla sulayarak büyüttüğüm bu çiçek,
Belkide sen hiç olmadın bile...
Sevgiden yoksun kurumuş çiçek
Seni yeşerten belkide benden başkası değildi.
Ne verebilirsinki sevmek istemeyenlere...
Güneşi içinde saklayan bu yürekten başka...
Ne verebilirsin ki sevgiden başka...
Onlarda olmayanı senden beklemeleri doğal değilmi?
Paylaşabilirsin sende o kadar fazla ki...
Sen aşksın yürekler fark etmese de...
Sen dostsun dost olduğun bilinmese de...
Sen olmasanda hiçbir şey,
Sen herşeysin unutma!
KENDİ YÜREĞİNDE EVRENİN GÜNEŞE AŞKISIN...
Dalgaların kayalıklara sevdası.
Rüzğarın saçlarında salıncağısın.
Ressamın tablosundaki renklersin...
Bir romanın içinde,
Bazen de bir şarkının notalarında...
Ve sen evrenin her köşesini aydınlatan ışıksın...
Yetmez mi bunlar sana?
Sen sadece kendi gözlerinle bak sevdana...
Sende bu aşk olduktan sonra,
Yeryüzünde ölüm bile ölür kollarında...