Vasiyet...

Yolun yarısını geçeli epey bir  yıl oldu...

Eskiden yarım yamalak yaşadım her şeyi diye düşünürdüm…

Şimdilerde yaşanması gerekenleri dolu dizgin yaşadım diye düşünüyorum...

Ötekilerse... Yaşanmadı buymuş...

Umutların bittiği yerde mi başlar ölüm düşüncesi ??

Yoksa doğal bir döngünün sonucu ister istemez mi düşünürüz…

Bilmiyorum… Bildiğim fikre yaklaştığım...

Aklıma usta Nazım ‘ın Vasiyet şiiri geliyor …

Birde Cahit Sıtkı…

Merak ediyorum bu şiiri yazdığında hiç düşünmüş müydü bir on sene daha yaşayacağını…

Gelelim bana...

Sanırım ne bir “köy mezarlığına” gömülmek isterim ne de “musalla taşındaki o saltanat” beni ihya eder...

Kaderde varsa uzun yıllar yaşamak yaşayacağız...

Ama...

Ben mi?.

“ öyle hırslarım olmadı hiç…

Hiç para pul, mal mülk derdinde de olmadım…

Tarihi değiştirmekse haddim değil bilirim ben haddimi…

Ben yaşadım; “Yaradılış sebebimi” düşünerek…

Öyleyse…

Öyleyse gömün beni  öylece sessizce...

Ne gururdan eser kaldı sevecen gönlümde...

Ne de ayakta tutan umuttan….

Allahımın işi bilinmez ama….

Sadece işin o tarafı korkutuyor galiba beni…

Öyleyse gömün beni…

Öylece sessizce ve yaşamımda sahip olamadığım vakarla…

Ne  Irgat Osman olsun bir yanımda ne Ayşe...

Ömrüm boyunca sürdürdüğüm savaşımın sonunda…

Sadece huzur dolu bir kuytu olsun yeter…

Ve yeter birkaç kalpte iz bıraktıysam GERÇEKTEN…”