Vatan sağ olsun da!

Çocuklarımız sağ olmuyorlar, teker teker cenazeleri geliyor, haberi alan her ev, evlat acısıyla sarsılırken, bizler de sarsılıyoruz, kahroluyoruz. 

Kimisi bir ay sonra terhis olacak kimisi yeni gitmiş vatanı beklemeye. Bu işini eğitimini almış subaylar, astsubaylar, uzman çavuşlar.

Farkındasınız değil mi artık bu bir savaş. Bunu bu milletin meclisinde bir milletvekili söylüyor. İki taraf diyor. İki tarafta da acılar yaşanıyor diyor. Ama karşımızdaki düşman kim? Taraflar kim?

Karşımızdaki düşman bir örgüt.

Ve anlı şanlı devletimiz bununla baş edemiyor.

Her gün tabutlar içinde törenlerle genç ölüler geliyor evlerine,  tepkiler çığ gibi büyüyor. Bayraklar açılıyor, hep aynı sloganlarla, şehitler ölmez diye diye mezarlarına defnediliyor. Ölüyorlar şehitler.

Acıyı ailelerle birlikte millet olarak duyuyoruz o ayrı, ama herkes kendi evlerine dönüyor sonra. Ordu da kışlasına. Her olaydan sonra dağ taş bombalanıyor sonuç ne?

Bir hafta sonra başka bir noktada tekrar çıkıyorlar ortaya. Yine yeni ölüler, yeni acılar, yine yeniden dağlar bombalanıyor ve ne kadar acıdır ki bu ölüler her zaman gariban ailelerden çıkıyor.

Ancak; şanlı devletimiz ve şanlı ordumuz sınırdan giren bu kadar çok sayıda teröristi neden fark edemiyor? Daha önce de yaşandı aynı olaylar. Sınırdan tuhaf ama gizlice nasıl oluyorsa giren onca insan, ki dörtyüz kişi deniyor,  kimse fark etmeden karakol yakınlarına kadar sokuluyorlar.

Etraftaki dağlara konuşlanırken onlar, bunca hareketliliği nasıl fark edemiyor ordu, ellerindeki o kadar gece gören dürbünleriyle ve o kadar cihazlarıyla. Milyon dolarlık araçlarıyla.

Olay başladığı an nasıl oluyor da koskoca ordu oraya yığılmıyor. Yardım gitmiyor. Hatta olay bittikten sonra gitmesi gereken tıbbi yardım bile sabahı bekliyor.

İnsan sormadan edemiyor işte.

Herşey bittikten sonra dağ taş bombalanmaya başlıyor. Taa ki bir sonraki olaya kadar. Kökünden halletmek için kimlerden izin alınacak, kimler karar verecek?

Karşımızda bir düşman olsa,  bu milletin her evladı kadın erkek düşmana karşı savaşır. Bunu kurtuluş savaşımızda dünyaya gösterdik. Aç susuz silahsız kaldık, on beş yaşındaki gençlere kadar bütün erkekler silah aldı eline, kadınları silah taşıdı askere.

Hükümet bile aciz kaldığını hissediyor bu sözün bittiği yerde ve onlara Allaha havale ediyor. Allah onları helak etsin diyor.

Ne diyelim başka? Hamasi nutuklar atmaktan başka elimizden ne geliyor? Ama artık çocuklarımız ölmesin.

Şükran Demirtaş