Veda zamanı...

Hangi çocuk yolculuktan hoşlanmaz(dı)... 

Çocuklar için yolculuk çok daha başka bir anlam taşır... 

Çocukluk yıllarımızdaki şehirler arası otobüs yolculuğu ayrı keyifti bizim için... 

Şimdiki gibi her yolcu için farklı farklı seçeneklerin olduğu televizyon-müzik-video yayınları yoktu... 

Şöför yolculuğun son yarım saatine denk gelen zaman sürecinde teybe kaset atar ve herkes aynı şarkıları dinlerdi... 

Hareketli tarzdaki şarkıların olmasına özen gösterilirdi... 

Çocuk aklımızla yarım saat sonra terminale gelindiğinde herkesin sevdikleriyle kavuşacağını hayal ederdik, hareketli şarkıların verdiği çoşkuyla... 

Değilmiş;anladık-öğrendik biraz büyüdüğümüzde... 

Önce anadan-babadan-kardeşlerden... 

Sonraları da eşten çocuklardan ayrı bıraktı kimi otobüs yolculukları 

*** 

En son kiminle, neyle, nasıl vedalaştınız? 

Vedalaşıpta kavuşamadıklarınız oldu mu? 

Vedalaşıpta kavuştuğunuz? 

Peki hiç vedalaşamadığınız? 

Doğru tabi... 

Vedalaşabilmek için en azından öncesinde söylenmiş bir "merhaba"nın, kırılmamış kalplerin olması gerekir? 

*** 

Vedalara bir son gözüyle bakmamış;insanoğlu-insankadını... 

Yıkılanı yapmış mesala depremlerden sonra... 

Ölüm bir son olmamış... 

Bir başlangıç olduğuna inanılmış... 

Yitirdiğimiz yakınlarımızın acısı yüreğimizdeyken çok daha fazla sarılmışız bu inanca-duygulara... 

*** 

Evimize... 

İşyerimize... 

Aşkımıza... 

Hayata... 

Veda ederiz vakitli-vakitsiz... 

İnancımızı-umudumuzu kaybetmemeye çalışırız... 

Günler, aylar belki de yıllar... 

Zaman içinde haklı çıkarmaz mı? 

Unutmanın kaçınalmazlığını... 

"Bir varmış bir yokmuş" deriz bir zaman sonra... 

Arada bir hatırlarız belki: 

"Vay be" diyerek...