Veda

Gün, çoktan veda etti ufuklara

Vakit oldukça geç, gecenin bir yarısı.

Artık böyle kara geceler olmamalı hayatımda.

Topladım yıldızları gökyüzünden,

Sildim karanlıkları.

Bir gökkuşağı çizdim kendime.

İçimde fırtınalar koparken,

“yaşamak”dedim toz duman içinde;

Kabuslardan uzak,

yıldızlara ve ay’a inat.

Son kez

saatlerce seyrettim resmini,

öylece anlamsız gözlerle.

Anlamsız ya !..

Dün vardın,

Artık yoksun.

Alışmam gerek sensizliğe.

Geceler sere serpe uyurken çatılarda

Uyanmaya hazırlanıyor,

mahmur gözlerle sabahlar.

Son bir kez göz kırpıyor

sessizlik tanyerine.

Yapraklarda gülümsüyor çiğ taneleri

aydınlanan güne.

Ve işte bu sabahı da

Sensiz karşıladım.

Bir gün daha geçti yine,

Sessiz, sensiz, bizsiz..

Ölmedim işte,

Ölmem ben sensizliğe.

Bu son kahredişimdi zaten geçmişe,

Artık bitti .

Elveda geceye,

Elveda dün’e.

Erol Güldiken