Veda

Dışardan bakana güzel gelen herşey bende acıya kesti son zamanlarda. Yediğim, içtiğim, gezdiğim her ne varsa acı. Ama avutup kendimi hangi insan mutlu ki diye devam etmeye çalışıyorum.
Sadakat takıntımdan musdarip eşim çıkışı başka limanlara yanaşmak, en azından bi bakmakta bulunca bunalımım oldu hayat. Sadık kalmak zor mu? Bana kolaydı hatta üzerinde düşünülesi bile değildi, doğal olandı. Ondan anlamadım ya harama dikilen gözlerini, yazan ellerini, gülüşlerini, flörtlerini. Kucak dolusuydu, ev dolusuydu gözlerimden taşandı sevgim. Yedikçe bu sana göre önemsiz darbeleri; azaldı, azaldı hissedilmez oldu sonunda. Belki herkes yaşıyordu da ben yaşayamıyordum sevginin sıcaklığı olmadan. Hep eksikti bir yanım. Yaşananları unuttum sanıp, değişmedi hiçbirşey sanıp devam etmek sana kolaydı. Oysa benim içim acı bir boşlukla kaplanmıştı.
Sevgi istemek çok mu? Sen 20 yaşımın aşkıydın. Ömrümün yarısını seninle geçirdim de, düşünüyorum sık sık bu yaşımın aşkı olur muydun? Cevabım olumsuz ne yazık.
Öldürdük aşkımı elbirliğiyle, onsuz da yakıtsız kalmış gibi yürümüyor işte hiçbirşey.
Nasıl da farkında olmadan yaşıyorsun hayatı? Oysa tenim bile yabancı artık sana. Hiç mi hissetmiyorsun?
Sevişmeler buruk, gülüşler keyifsiz, paylaşım asgaride aynı evin içinde yabancılaşan hayatlar yaşıyoruz.
Düzelsin diye ne çaba göstermek geliyor içimden ne de umudum var.
Hayatı sorgulama zamanım. Uzak dursun tüm yabancılar... 40 yaş sendromu bu mu ola ki? Ne istedim hayatttan ne buldum? Daha ne kadar ömrüm, ne istiyorum? Otursam sana bunları anlatsam dinler misin, yok duygusal saçmalıklar deyip bıkkınlık ünlemleriyle karşılarsın eminim. Ne de olsa yediğim önümde yemediğim ardımda. Kaç kişi var bu kadar ŞANSLI değil mi?
Bunları yaşayan ben miyim şu koca dünyada. Mutluluk anlarda gizli onları yakala ve topla. Menzilde sanıp ta yolu gözden kaçırma diyorum kendime. Şükür, her şeyin başı. Yaradana sığın. İnanan ruh kurtulur diyorum. Telkinle olacaksa olur daha ne diyeyim.
Sevilmek istiyorsan sev demiş birisi ama bu kural işlemedi bende. Neyse sanırım yaşadıkça ümit var olacak.
Değiştirmek için hayatımı gereken güç belki vardır içimde bir yerlerde. Şimdilik onu aramaya gidiyorum.
Bir sonraki yazıda belki müjdeli haberler olacak.
Karanlığı kenara it ümit, içimde...