Ya öneme almadığımız şeyi kaybedersek..

Bazılarımız çocukları, ailesi için yaşıyor, bazılarımız iş yerindeki konumu için kendi hayatını feda etmiş, bazılarımız hasta yakınları için yaşıyor, bazıları ise dünyaya geldiği için sebebini bilmeden yaşıyor, ve aklıma gelmeyen bir çok sebep. Aslında yaşamımızdaki amaç yaşadığımız ve hissettiğimiz duygularda ibaret.

Koluna aşı yaptırmadan önce bir kolun olduğunu biliyordun ama öneme almayıp hissetmiyordun, aşı yaptırma anında ise bütün canın kolunda o küçük noktada toplandı. Anlatmak istediğim şey duygularımızda düşüncelerimize göre şekilleniyor.

Ben inanmıyorum ki hiçbir insan doğuştan bencil, doğuştan yalancı hatta doğuştan katil olmaz. Belki 2 yaşındayken annesi yemek yerken 'Bak Ayşe nasıl yemek yiyor, sen bir tabağı bitiremiyorsun' diye bir cümle kurup o iki yaşındaki saf temiz beyni kıskançlığa odaklamıştır.

Böyle konudan konuya atladım ama lafın özüne gelmem gerekirse, hayat algımızdan ibaret, algımız düşüncelerimizden, düşüncelerimiz ise duygularımızdan şekillenir. Hayatta en üzücü şeyin çocuğunun okul yaşamı olursa sen ona endekslenirsin ve çocuğunun da hata yapmasını sağlarsın veya iş yerinde başarılı olmak için başkalarını küçümser onları geçmeye çalışırsan ve konumuna ulaşınca mutlu olacağını düşünürsen, o mutluluğu hiçbir zaman elde edemezsin.

Kısaca bir şey söylemem gerekirse zaman geçmeden anımızın güzelliğinin farkına varalım, yaşadığımız ve soluduğumuz nefes için şükredelim veya en küçüğünden bir tırnağımız olduğu için bile şükredelim değerini anlamak için kökünden kopmasını beklemeden.