Yağmursuz dilenen gökkuşağı

Katarakt bir göze sahipmişçesine,
Sis grisiyle dünyaya bakınan;
Yüzünde her daim illegal bir gülümseme bulunduran,
Sözde(!) renklerini kaybetmiş kız..

Sen istememiş miydin ucunda kömür olan bir tahta parçasıyla hayatını kazanmayı!
Oysa benim hayalimdi bu..

Kaybettiğin renklerin adını saysana bana.

Evinin önünde çelik-çomak oynarken (ki benim çocukluğumun da en hunharca oyunudur bu)
-Kendi ülkesini ikiye bölenlerin oturup izlediği-
Bir soydaşı tarafından atılan kurşunun kazara (!) göğsünün ortasına saplanmasıyla, oluk oluk boşalan kan “kırmızı”sını mı kaybettin?
Yoksa;
İki ay sonra evleneceği gençle yan yana gezinirken babasına yakalanan çerkes kızının yüzündeki utangaçlığın sembolü “kırmızı”yı mı?

Gerçek dertlileri bilmeyip, görmeyip;
Eline batan kıymığı kendi egosuyla şişirerek, şükürsüz şuurların tükettiği nikotinin parmaklarda bıraktığı “sarı”yı mı?
Ya da;
Giden ardından fütursuzca kaybedilen gözyaşı “mavi”sini mi?

Yoksa;

İlkbaharın ortasında yazı müjdeleyen papatyaların, arıların paylaşamadığı o muhteşem “sarı”yı,
Ya da;
Yıllar sonra da olsa;
Geç kalınmış da olsa;
Giden sevgili ardından, aslında beslenebilecek tek aşkın O’na olduğunu anlayan,
Pantolonunun dizlerini seccade de eskitmeyi dileyen,
Ve affedilmeyi dileyen,
Ve sakınılmayı dileyen,
Ve huzur dileyen,
Ve huzurlu bir –ebedi- hayat dileyen gözyaşı “mavi”sini mi?

İyi seç kaybettiğin,
Ve arama telaşına düştüğün renkleri.
Şarkıların en hüzünlü mısralarına kaptırıp gözlerini,
Dökülen saçlarını sayarken bulma kendini!!

Ben,
Ben, çoktan uykusuz,
Gönüllü ayrılık elçisi ben,
Boyu bir aruz ölçüsü kadar olan ben!
Renklerini kaybetmemek için sıkı sıkı tutan
Ve avuçlarında bir suluboya lekesiyle dolaşan ben;
Yüzüne sürebilirim ellerimi dilersen..


Ah be sis grisiyle dünyaya bakınan kız,
Demek,
Hem ağlayamadığını söylüyor,
Hem de renkler istiyorsun en kocamanından!!
Söylesene nasıl çıksın ki yağmursuz gökkuşağı..
Yine de ağlayamam dersen,
Ödünç verebilirim,
Biriktirdiğim gözyaşlarımı!




“gri zamanlardan..”