Yakın geçmiş

Arada bir nostalji yapmak iyidir. 

Sadece onun cezp edici zahiri cazibesine kapılmamak gerekir. 

Düne kapılan, bugünü unutur. 

Bugünü unutan ise gelecekten uzaklaşır. 

Çimler henüz yeşermişti,  

Yeni açmış dört çapkın çiçek göz kırptı önlerinden geçerken,  

Tanımadık yüzlerle ama tanıdık gülümsemelerle karşılaştım eski yuvamın kapısında. 

Neler yaşandı dedim, ne cümleler kuruldu burada,  

Hasret kokulu rüyaların arasında ne gerçekler yaşandı bu küçücük odada. 

Dostluk, arkadaşlık, hayal kırıklığı, ihanet, lezzet hatta tutku,  

Kısaydı zaman ama neler sığdı. 

Ne dokunuşlar, ne sevişmeler, ne bakışlar… 

Kediler vardı bahçesinde,  

Üstelik hepsi de siyah beyazdı. 

Sonra sesler vardı, alıp seni başkalarının hayatlarına götüren,  

Müzik vardı mutfak sandalyelerinin tepesinden kalbine sızan,  

Yeşil gözler vardı, tanıdık şarkıları seslendiren,  

Şarap vardı, içinin dışına çıkmasına neden olan. 

O da var vardı orada,  

Ben gelirken yanıma almıştım çünkü. 

Uzunca bir süre benimle kaldı. 

Ama sonra avuçlarımı açtım o da kuş olup uçtu. 

Uçup gittiği boşluk uzunca süre kapanmadı. 

Şu dizeleri hatırlıyorum: 

‘ Unutmak iyi değildir. Eğer bir şeyi unutursan boşluk kalır ve o boşluk asla dolmaz. Ancak o boşluğu dolduracak aynı büyüklükte bir şey bulursan boşluk dolar.’ 

Öyle de oldu bir bakıma, ama boşluk tam kapanmadı lakin,  

Boşluğa konulmaya çalışılan şeyler hep eğreti durdu. 

Eski yuvada gözyaşı da vardı,  

Hem de çok vardı. 

Soru işaretleriyle iç içe geçmiş damlalar. 

Pembe, gri, mavi, siyah vardı,  

Ama en çok kırmızı. 

Karanlık vardı,  

Işık da vardı elbet ama sudaki yansımalardaki kadar parlaktı. 

Yine diyeceğim; 

Tutku vardı, ah şu arsız tutku,  

Orada da peşimi bırakmadı. 

Sonra zaman doldu. 

Eşyalarla beraber duygular ve yaşanılanlar da taşındı yeni yuvaya. 

Yolda bazıları yanlışlıkla düştü, unutuldu. 

Ama çoğu geldi yeni eve,  

Yepyeni sabahlara ve akşamlara,  

Başladı tekrar zaten başlamış olan hikaye…