Yakışmıyor hiçbir makam itibar bana

Yakışmıyorum hiçbir koltuğa… Yakışmıyor hiçbir makam itibar bana…

Öncesi cinnet olan bir yalnızlık ha bire içimde büyüyor, göğsümde kanıyor. İnsanların sıfatları yabancı bana, sözleri inciten ve korkutan beni.

Elime ne geçse, un ufak olan bir hiçliğe ve pişmanlığa dönüşüyor. Dizeler kanat çırpıyor beynimde, eski seviler yüreğimde yangın çıkarıyor…

Susmak istiyorum, susmak, hesapsız ve sürekli olan…

Kandıramıyor hiçbir itibarlı iş beni, hiçbir tatlı söz ikna edemiyor beni… Sarardıkça sararıyorum, karadır bütün renklerim, karaya çalıyorum bütün duygularımı…

Saydığım ne varsa, yerinde sayıyor bütün ucuzlayan hesaplı ve ikircikli sorgularla. Gözümü kırpmadan kabul ettiğim bütün doğru bildiklerimi, kim yalanlarsa yalanlasın artık, kabulleniyorum. Kabulleniyorum, benim doğrularım adam gibi bir ben bırakmadığı için… Kabulleniyorum, tek kişilik bir cinnetin seyircisiz oynanması gerektiğinin şuuruna vararak… Kimsenin şahitliği kabul olmazmış meğerse benim kıyametime kurulan mahkemede.

Kıyametimin atlıları, dost kanatlı ve kuşkumu biriktiren bir boşluk kavmiymiş. Boşluğun artısını ve eksisini belleğime kaydedince, çatışkılarım bir yalnızlık daha çıkaramıyor artık benden. Sonrası bünyenin kaldıramayacağı bir can çıkması…

Kusuyorum öfkemin ardıllarını göğe, yeryüzünde bir sarsıntı geçiriyorum, kimsenin haberi olmadan. Bileklerimin ölçüsünü biliyorum, kan havuzu problemleri kurarak beynimde. Kamaşınca baharın güneşinden gözlerim, toprak ısınırken ben donakalıyorum. Bir titremedir yaşıyorum, yaşamla uzaktan yakından alakamı keserek.

Anlamsız ve kasıntı ne kadar söz varsa, altına imzamı atıyorum. Ne kadar lüzumsuz iş varsa, sektirmeden üstleniyorum. Kim kimi ne amaçla suçlamış olursa olsun, fark etmiyor benim için, o suçu da üstleniyorum.

Utanılacak ne kadar yarına dair pazarlık varsa, sessizce dinliyorum. Pazarlığa kim konu olursa olsun, hemen orada kendimi ucuza kapattırıyorum.

İnsanlık aşkına soluduğumu tekrar anımsayıp, ona dair olmayan başka ne varsa, hadi oradan diyorum, başka kapıya gayrı, sevi de dahil bu restime, anlıyorum…

“ Şiirler yazarım/ basılmaz/ basılacaklar ama// Bir mektup beklerim müjdeli/ belki de öldüğüm gün gelir/ mutlaka gelir ama// ne erk ne para/ insanın emrinde dünya/ belki yüz yıl sonra/ olsun/ mutlaka bu böyle olacak ama” ( Nazım Hikmet, İyimserlik adlı şiiri )