Yalan söylemek...

Birine doğruyu söyleyememenin en çıkar yolu: Yalan söylemek…

İyi mi yapıyoruz kötü mü bilmiyorum. Bazı anlar gerçeği söylediğimizde kesin üzüleceğini biliyoruz. Üzmektense yalanı tercih ediyoruz.

Üzen ve üzülenler. Çoğunlukla üzen taraftayım. Yükte hafif pahada ağır. Kaybediyorsunuz ama aynı zamanda içiniz de rahat oluyor. Biraz da bencilce bir davranış. Siz doğru konuşacaksınız diye üzüyorsunuz. Aslında “ne yalan söyleyeyim” çok mutlu da olmuyorum. Çoğu zaman; gerçeği, yalnızca gerçeği söylediğime dair bir yüz ifadesi görmüyorum.

Yakın zaman olur ki; madalyon bir gün tersine döndü. Sevdiğim bir insanın bana bir şey söylemesi gerekiyordu. Üzüleceğimi düşündüğü için olsa gerek, önceleri hiçbir şey söylemeyip susmayı tercih etti. Bu, beni daha çok hırslandırdı. Ona yardımcı olmak için ben sordum.

Yalanı seçti. Beklemiyordum. Öylece kaldım. Konduramadım, yakıştıramadım. Çok rahattı söylerken. Bu rahatlığın arkasında kendince beni üzmediği gerçeği yatıyordu.

O bilmiyor ama şimdi daha çok üzgünüm. Yalan söylediği için mi?

Hayır.

Yalanı değil, üzmeyi tercih ettiği için.