Yalnızlar rıhtımı

Hayatının bir döneminde yalnızlık herkesin en iyi arkadaşıdır aslında. Belkide çoğu zaman biz ona vefasız olmuşuzdur. Sırlarımızı paylaşacak birilerini bulduğumuzda yalnızlığımızı hiç tereddüt etmeden kuytu köşelerimize bırakmışızdır. Oysa her kimsesizliğimizde kuytulardan yardımımıza koşan odur yine.

Biz hiçbir zaman onu sevmedik ki! Onun arkadaşlığını hiç istemedik. Sanki yanımızdaki arkadaş sandıklarımız hep bizimle olacakmış gibi. Belki de en iyisi yalnızlığınla sıkı arkadaş olmayı denemektir. Çünkü kimse en iyi arkadaşın olmuyor onun kadar. Kimse seni bu kadar iyi dinlemiyor - söylediklerine yorum getiremese de -. Ve kimse senin düşlerine bu kadar saygılı davranmıyor. Seni kimse onun kadar iyi anlamıyor. Karanlık bir odada tek başına kalıp düşünmek kadar haz vermiyor hiçbirşey. Düşlerin hiç bu kadar anlamlı hissetmemişti kendini. Saçmasapan diye bir tabir hiç olmadı. Hep olabilirler ve neden olmasınlar oldu hayatında.

Şimdi hayal gemilerimi yalnızlık rıhtımına çektim. Düşlerimi oraya yığdım. Yalnızlık benim en büyük sırdaşım oldu. Ben onlar kadar vefasız olmadım...

Bloğumdaki resim hercaisiirler.blogcu.com adresinden alınmıştır.