Yalnızlığın büyüsü

Hiç karşılayanım olmadı benim uzun yolculuklar sonunda.  

Heycanla gelmemi bekleyen ve otobüsten iner inmez bağrına basanım da olmadı.  

Yollar karşıladı beni hep, sırt çantam ve yeşil valizimle.  

Evin kapısında benim gelmemi bekleyenim de olmadı.  

Aslında ben kendi evimin ziline hiç basmadım.  

Ara sıra gelen arkadaşlar bir de yanlışlıkla çalanlar dışında hiç çalan da olmadı zilimi.  

Yorgun bir günün sonunda kapı ardında bekleyen yalnızlık oldu beni.  

Müthiş sessizliğiyle o eşsiz yalnızlık bir gün olsun çıkmadı evimden,  

Her odasında o vardı küçük yuvamın.  

Eve gelince yemek kokuları vurmadı hiç burnuma.  

Hazır bir sofrayı saymıyorum bile...  

Aşk anılmadı benim evimde.  

Sevginin adını saymıyorum bile...