Yalnızlığın küs hali

Allah dedi, konuşmuyor benimle.

Sanki bizi içimizdeki derin boşluklarla, yapayalnız bırakmış.

Birileri ölmeye devam ediyor.

Herkes korkuyor, herkes öfkeli...

En çok da uyumaya yakın üzgün insanlar.

Ve o, inandığım halde konuşmuyor benimle.

Çünkü ben de üzgünüm uyumaya yakın.

Bocalıyorum, ağlayasım geliyor da yutkunuveriyorum.

Yutkunuyorum, çünkü kendimle yüzleşemiyorum.

Nereden başlayacağımı bulamıyorum bir türlü.

Ben de kötü biriyim aslında biliyor musun? dedi.

İncittiklerim var, hatta içten içe kıskandıklarım...

Sahip olduklarıma şükretmem söylenirken, ben...

Sanki şimdi yeniden susmam gerekiyor, yüzleşemem dedi.

Allah, o bizi yalnız bıraktı.

Artık inanmıyorum ona...

Bunu söylerken bile inanmadığı şeye kızdığının farkında değildi.

Aslında yalnızdı ama hiç yalnız olmamıştı.

Allah seni inandırsıncı, ne umdum göz yumdumcu, almıyorsan kaldırıyorumcu ve soğanın tepesine vur..