Yalnızlık

İzmir'de geçti çocukluğum, küçük samimi bir mahallede... herkesin birbirini tanıdığı, her ailede 4-5 çocuğun olduğu, kalabalık eğlenceli , samimi ilişkilerin yaşandığı dönemler bitti artık..Ne zaman ki müstakil evlerin yerini büyük, asansörlü apartmanların, çok çocuklu ailelerin yerini, aile planlaması adı altında zorlamalarla tek veya hiç çocuklu aileler aldı, bitti o eski dönemler.Apartman katlarında asansörden inip evine giren, alt kattaki üst kattaki komşusunu tanımayan, hayatın kariyerden ibaret olduğunu sanan bir sürü insan..Çocuk yapmayı kariyerine tercih edip, yaşlandığında bayramda kapısını çalacak çocuğu, yeğenleri olmamak ne büyük bir şanssızlıktır..İstanbul Pendik'te yaşadığım dönemlerde Malatyalı yan komşumun 9 kardeşi bir sürü yeğeni ve akrabası ile nasıl mutlu nasıl kalabalık yaşadıklarına, nasıl yardımlaşarak birbirlerine destek oluşlarına şahit olunca aslında en büyük fakirliğin yalnızlık ve kimsesizlik olduğunu anladım..Aynı yerde akraba kardeş kıymeti bilmemiş , tek çocuklu bir komşumun ölünce arkasında gözyaşı dökecek kimsesi bulunmaması beni ne kadar üzmüştü..

Büyük malikane gibi evleri görünce iç geçirdiğim olur, kocaman bahçeli, saray gibi evler..Ama bu ev derim içinde insanlar olmayınca neye yarar ..İnsanın 3-4 çocuğu olmalı yeğenleri kardeşleri teyzeleri amcaları...mekanları güzel yapan insanlardır..Sarayda tek başınıza olsanız saray mı gelir orası size..?Bu zamanda o kadar çocuk nasıl yapılır, maddi açıdan zor günlerdeyiz diyenler olabilir..Ben eskisinden daha iyi durumlarda olduğumuzu düşünüyorum..İnternete bilgisayara dershanelere ve daha nice gereksiz para tuzaklarına paraları yağdırıp çocuklarımızın profesör olmasını bekliyoruz.Bence okuyacak çocuk her durumda okuyor..Peki o çocukları gelecekte yanlız akrabasız bırakma hakkını nereden buluyoruz ? Bazı şeyleri abarttığımızı düşünüyorum.Herkesin yarış içinde en iyi çocuğu ben yetiştiririm yada ben bu koltuğu sana kaptırır mıyım gibi sanal geçici hırslar içine düştüğümüzü görünce hayatın gerçeklerini, insani yanlarını es geçtiğimizi düşünüyorum..Sonrada iyi eğitim alıp, mesleğinin zirvesinde ama hayata tutunacak sevgiyi aşılayacak insanı olmayan, yalnız insanların intiharlarını okuyoruz gazetelerden... Bir yerlerde yanlışlar var, umarım önemli olanın aslında insan olduğunu tekrar anımsar gerekli tedbirleri alırız..Sevgiyle, kalabalık kalın...