Yalnızlık

Yalnızlığa yapılan her çağrı bir kurtuluş fermanı mıdır? Yalnızlık gelsin ve alsın buralardan diye midir? Yalnızlık gelip geçici, geçerken uğramış gibi, sanki ilkbaharda esen bir rüzgar gibi, gelip geçicek ve dolacak yeri, ürpertisi bile geçmeden...

Belki kurtuluş gibi görünen yalnızlık aslında kendini dinlemek adına sığınılan bir kucaktır. Gelmesini istiyorken yaşanan derin çelişki kaçışın tek kapısı gibi görünür.

Alışamadan kalabalık dünyaya yeniden kapanan pencerelerle ışıksız, heyecansız, bir kış masalı başlar. Kaçarken, kurtukmak isterken, yeniden kucak açarak melankolik bir havada gelir yerleştir baştacı...

Kaçar gibi gidebilmeli bazen içinden, kendinden, düşüncelerden...

Yalnızlık yaşamaya değer bir hal almalı, dibe varılıcaksa yavaş yavaş, en acıtanından, en hırpayalanından olmalı...

Boşlukta savrulurken, rüzgarın önüne kattığı bulutun, yağsam mı yağmasam mı çelişkisini yaşar gibi, akmasını engellediğin göz yaşını bırakmalı...

Tam yaşamalı ki tüm duyguları, eksik bırakılmış hissi uyandırmadan, içinde daha da büyümesine izin vermeden yola devam edebilmeli...