Yalnızlık

Ne kadar kalabalık olsa da çevren yalnızsındır bazen, birileriyle gülersin, eğlenirsin hatta yeri gelir ağlarsın ama başını yastığa koyduğun anda anlarsın ki yalnızsın aslında.

İçinin derinliğini anlayamayan, dost dediğin insanların kapkaranlık yüzleri ile karşı karşıyasındır.

Neyi neden yaptığını anlayıp dinlemeden eleştirel gözlerle sana bakarlar hatta ileri gidip hesap sormaya kalkarlar. Giydiğinle, yediğinle uğraşıp dururlar bu yanlış sana yakışmıyor, o yanlış olmuyor... İyi de neye ve kime göre yanlış?

Ummadık taş baş yararmış, birçokları için ummadık taşım ben; baş yarıyorum işte. Hayat bu kime ne göstereceği belli olmuyor. Ondan belki de yoğruldum biraz bu yaşıma kadar. Çok iyi miyim peki? Yo hayır, benden çok daha yoğrulmuşları var hayatta, ben daha neyim ki?

Beni anlayıp dinlemeden hakkımda yorum yapanlardan nefret ediyorum, ne kadar basit yorumlar. İnsan kendi gibi bakarmış ya başkalarına, kendi fesat ruhlarının senaryolarında bana baş rol vermişler; oynamışım farkında olmadan.

Geçti gitti... Yeni bir yerde, yeni insanlarla, yepyeni bir hayata başladım. Mutlumuyum? Bilmiyorum. Galiba insanoğlu çok nankör, ben de onlardan biri işte. Geldim gidiyorum.