Yanağınızdan damlayan gözyaşları...

Haykırmak istediğiniz de hiç sesinizin çıkmadığı oldu mu? Ya da tüm varlığınızla içinizden yalvardığınız da sizi duyan tek bir insanın olmadığı? Bunu asla kabullenemem dediğiniz bir şeyi sevdiğiniz için değiştirebilme ihtimaliniz oldu mu hiç?Ya onun için ondan uzaklaşmayı düşünmeye cesaret ettiniz mi?

Zor dengelerdir bunlar. Düşünmesi veya yazması daha kolay gelir bize ona söylemektense... İnsanın bedeni en kolay nasıl tepki verir sizce, nasıl haykırdığını gösterebilir...? Nelerdir siz durdurmaya çalışsanız bile susmayan ve sizi ele veren? Tabi ki... Gözyaşlarınızdır....

Hiç unutmamak lazımdır her şey yalan olsa da onların yalan olmayacağına... Dönüp arkaya baktığınız da eğer onun gözlerinde bir hüzün ya da gözyaşı gördüyseniz; sakın unutmayın o size bir sitemi değil hayata olanıdır...

Kızmamakta gerekir böyle bir veda ya.. Ne de olsa bir noktadan sonra yoktur bir çaresi bazı şeylerin...

Kimse için kolay değildir ayrılıklar... Ne iki dost, ne iki kardeş, ne ruh ikizlerine yani sevenlere... Ama bunun şiddetini dindirmek için onlardan kalan kitaplara, eşyalara, şarkılarınıza ve önemlisi anılarınıza iyi bakmaktır tek çaresi... Hayata yenilmeden söz verdiğimiz şeyleri yerine getirmektir bize düşenler...

Eğer bir gün yollar kesişirse hiç ummadığınız ya da ummadığınızı düşünmek istediğiniz ve her zaman ziyaret edeceğiniz yerleriniz de, başınız dik çıkmalısınız gözyaşlarınızın sahibinin karşısına...

Hayatta hiç bir zaman büyük konuşmamak lazımdır çünkü o size elbet bir gün dönecektir... Hiç sevemem dediğinizde kimsenin sevemeyeceği kadar sever, her konuda başımın dikine giderim diyip gidemezsiniz... Zamana bırakmak gerekir bir çok şeyi... Çoğumuzun inanmadıkları kaderimizde...

Bir daha karşıma çıkmasın deyip de çıkacağını ümit ettiğiniz zamanlara kadar....
Yine gözyaşlarının eşliğin de yazdığını tahmin ettiğiniz çünkü sizin de okurken tutamadığınız gözyaşlarına şahit olan, gerçek duyguları her zaman saklamanız dileğiyle....

Çünkü onlar size son bir vedasıdır...