Yanımda kal

Ankara. Sevda treninin benim için son istasyonu, kaybolmuş yaşamların ise başlangıç noktası. Elimi uzatsam tutabileceğim kadar yakın ve koşsam yakalayamayacağım kadar uzaksın Ankara. Hep bir yerlerde unuttuğum, aramaya fırsat bulamadan uzaklaştığım. Korkan yanımsın.

Delikanlısın vesselam. Hem de kendi içerde, yüreği alabildiğine özgür, sevdasının yanında mahcup delikanlı kadar. Nerenden başlayıp seni nereye kadar sevmeliyim, söyle kollarına nasıl dönmeliyim Ankara. Yaralarımın iyileşen yanlarında gezdiriyorum seni. Sakarya’da yanımdan geçen güzellerin hayallerinden besleniyorum. Bilmiyorsun soğuk kaldırımlarının ne kadar sıcak tuttuğunu beni. Taze simidinin susamlarında tek tek gezindiğimi. Her şeyimi söylemiyorum sana. Sır tutarsın biliyorum, aramızda kalır elbette konuşulanlar. Ama sen kocaman bir şehir, ağır bir nefessin. Küfürlerimizi duymadan aşklarımızı saklamadan, bize darılmadan nasıl yaşarsın Ankara. Senin grilerinde buldum hayatımın renkli kısımlarını.

Sana yamadım bundan sonraki yaşamımı. Gelsem yeniden, dumanlı bakışlarında gizler misin, yelkenlerimi şişirdiğim ve yere sağlam bastığım günlerinde gezdirir misin, eskisi gibi sever misin Ankara. Şu an uzağındayım. Hey be Ankara. Bekle, sana şarkılar yazıyorum, hem de esler vermeden, bir solukta söylensin diye. İçlerinden en güzelini al, ama yanımda kal.