Yansıma

Yorgun ve bezgin bir gölgeyim sokaklarda
Beni bırakıp kendi başına yürür gider öylece
Sürükleyip götürür beni yanında bir sırdaş gibi
Ne aklıma uyar ne de gönlümün sesine

Beni ele geçirmiş, gezdirir kendini
Akşamları da koluma girip eve döner
Ben hayal, o gerçek sanki
Hayâsızlığı ele alıp köle etmiş beni

Yalçın kayalar bile ölümsüzlüğe karşı koyamazken
Sırt çevirip şafağın gelincik göğüne
Sonsuz bir ömre heveslenip güneşe kafa tutar
Öz varlığı ile soluklanıp benimle cenge girerken

Gündüzleri bıraktım artık akşamları yürüyorum
Hasta yatağında benimki, şimdi can çekişiyor
Cılız elleriyle dokunup yalvarsa da maskaraca
Kendimi yağmalatmadım, yeni bir yaşama dönüyorum