Yaprakların vedasıydı !

Yalnızdı
Doyasıya sessizliğin içinde
İzledim uzaktan
Yaprakların vedasıydı beni çağıran
Görmek değildi onu niyetim
Oturdum hüznün sararttığı yapraklara
Döndüm yüzümü onları getiren rüzgâra
İzledim uzaktan
Yalnızdı
O da

Tanıyor musunuz onu diye sordum
Tanımadı yapraklar
Belki de istemediler
Öylesine mağrur öylesine yalnızdı ki
Korktum yanına gitmeye
Topladım cesaretimi
Kızdı yapraklar
Aldırmadım hışırtılarına
Uzandım yanına
Yapraklar kucakladı yanağımı
İzledim yakından
Öylesine mağrur öylesine yalnızdı ki

Sen de kimsin dedi
Benim yalnızlığımdı misafir olduğu
O'nun kadar dik duramıyorum
Baş da kaldıramıyorum
Kaçıveriyorum buralara
Vedalaşırken yapraklar ağaçlarla
Gözyaşı döküyorum ona ve onlara 

aks