Yarın ne olacak...

Sabahları okula bıraktığım bir torunum var. Erken saatte yan yana iki ayrı eğitim kurumunun ayrı giysileri içindeki bir uykulu saati neşe içinde yükselen gürültüleriyle renklendiren bir genç kalabalıkla karşılaşıyorum her gün. Onu bıraktıktan sonra arkasından bakıyorum bir süre içim kabararak ve diğerlerinin. Ne olacak bu çocuklar diye düşünmeden yapamıyorum. Birisi “umut varsa yarın bekler” demiş. Umut var mı, yarın bekler mi bilemiyorum. Ne dersiniz?...

Sonra,özellikle son günlerde içimizi onarılması son derece güç acılarla kanatan gelişmelerin karamsarlık bulutlarını dağıtmaya çalışmanın, ama üstesinden gelememenin karamsarlığında kırılgan bir gün başlıyor. Sonra kendi çocukluğum geliyor aklıma. Umudun olduğu, yarının bizi beklediğini sandığımız günler. ”İmtiyazsız, sınıfsız bir milletiz” vurgusunun yoksullukta, üzerimizdeki önceleri siyah, sonraları gri Sümerbank kumaşından önlüklerde, gaz lambalarında, ayaklardaki “Gıslaved” kara lastiklerde, kara sabanda ortaklaştığı günler. Uzun sürmüş görkemli bir imparatorluğun son günlerindeki bitmek bilmez savaşlarına ve kurtuluşun “ateşle imtihan” günlerine sayısız genç ölülerini alın teri gibi akıtmış güzelim Anadolu. Sonra bir ilkokul şarkısı: Orada bir köy var uzakta…

Gitmesek de, görmesek de o köy bizim köyümüzdür, diyerek yabancılaştığımız, yabancı

laştırdığımız o köylerin dağları bu günlerde onlarca genç insanımızın kanlarıyla sulanıyor. ”Cumhuriyetin tunç siperi” genç göğüslerde bitmek bilmez kan çiçekleri açıyor durmadan.”Kanla, irfanla kurduk biz bu Cumhuriyeti” övüncü yerini "irfanı bir yana bırakarak" cumhuriyeti kanla korumaya bırakıyor. Biz nerede yanlış yaptık diye sormuyor kimse. Ölümü kanıksamış bir toplumun, ölümün nedenlerine engel olmak yerine, onu kutsayan, onun üzerinden vicdan sektirmesi yaparak kendisini haklı çıkarmaya çalışan bireyleri oluyoruz giderek. Daha dün değil mi, yerlerine okul, hastane yapıyor olmakla övüneceğimiz yerde, dört yıldızlı otel konforunda F tipi hapisaneler yaptık diye övündüğümüz? Daha dün değil mi, oralarda yüzlerce genç insanımızı açlık grevlerinde, ölüm oruçlarında ölüme verdiğimiz, onun beş fazlasını geri dönülmez bir şekilde sakatladığımız, daha dün değil mi?

Devlet kuşkusuz soyut bir varlıktır. İnsanları için vardır. Kutsalsa eğer, kuşkusuz bir varlık olarak insan, onun onuru ve yaşam hakkı daha kutsaldır. Ve devlet bunun için var olmalıdır! Ben kendi coğrafyasının bir bölümüne kendi memurunu, polisini, askerini, hakimini, doktorunu zorunlu olarak, zorunlu "şark hizmeti" adı altında göndermeyi bir türlü anlayamadım. Şimdi ne yazık ki devlet, zorunlu olarak hizmet götürmeye çalıştığı o coğrafyada zorla var olamaya çalışıyor.

Ve her gün o coğrafyadan Türk, Çerkez, Kürt, Laz genç insan ölüleri, sayıları giderek çoğalarak, tarifsiz acılar içinde umutları tükenmiş aileleri çoğaltarak ve giderek daha fazla sayıda insanımızın yüreklerini kanatarak al bayraklara sarılı tabutlar içinde güzelim Anadolu’nun her köşesine dağılıyor.

Barıştan söz ediyoruz. En başta teröre karşı çıkmadan, arkadaki oyunu görmeden, hedefi belli sinsi bir kanlı girişimi göz ardı ederek barıştan söz etmeyi, barışı istemeyi hak ediyor muyuz diye sormuyoruz. Acımasız düşünsel bir katılığın, elinde silah ve insan öldürerek barıştan ve özgürlükten dem vurmasını anlıyamıyorum. Özgür olmayan beyinlerin, yüreklerinin de özgür olamayacağını, yanlışı savunmakla barışa ulaşılamıyacağını görmemelerini de. Biz hala sınırları kanla yeniden çizilmeye başlanan bir coğrafyada, bu ülkenin güzelliklerini tüketerek, yaralayıcı bir kanıksama içinde suyunu bitirip, ormanlarını keserek, yolsuzlukları çoğaltıp bilimselliğe ve evrensel değerlere sırt dönerek, umudu azaltıp yalnızca bayrakların boyutunu büyütüyoruz durmadan. Yaşamın güzelliğini, yaşam hakkının kutsallığını savunacağımıza, emperyalizme, yoksulluğa, haksızlıklara karşı çıkmadan, giderek artan genç ölümleri görmezden gelerek barıştan yana saf tuttuğumuzu sanıyoruz.

Yolunuz bir gün sabah saatlerinde okul önlerine düşerse şöyle bir durun. Giden çocukların arkasından bir bakın. Aklınıza sormaktan korktuğunuz soruları vicdanınıza sorun. Orası size doğru cevabı verecektir. Hem belki rahatlarsınız da, kim bilir? Sonra düşünün, çocukları düşünmek sizi rahatlatır. Onları düşünmek yaşamı düşünmektir. Hem onların umutları var. Yarın onları bekliyor, onlar da yarınları.

Engellemeyin...

Akın Yazıcı

29 Eylül 2016/İzmit

Ünal Örnek, devrimce, Çiğdem Timur ve 5 diğer kişi bu blog'u önerdi.

Önerilerine Ekle Beğendiğiniz blogları önerin, herkes okusun.

kategoriden rastgele blog getir

Yorumlar (6)

Güncel gözlemlerden hareketle son derece yerinde, haklı ve onurlu bir serzeniş.Kusaklar arasi uzanan bir boyutta! Zihinlerde asili platin bir çivi, kulaklara küpe olsun! Dinleyen, anlayan kaldıysa tabii ki! Derin saygı ve selamlarimla...

Ersin Kabaoglu

15.10.2016 23:48

Cevap :: Çok teşekkür ederim Ersin bey, bir isyan benimki, bu yaşta, ne yapsam olmuyor, hafiflemiyor içimin kabarması yazıyorum hafifletmek için. " Ne gelir elimizden insan olmaktan başka" bilemiyorum. Sevgi, saygı ve gene de umutla... 16.10.2016 12:43

...Göbek adıdır ANADOLUnun "umut"...işte o yüzden salt o yüzden "Umuttan umut kesilmez" ...selamlar SayınHocam...gözel bir gün olsun...ve yeni yazınız yoldadır umarım...saygıyla...

nedim üstün

11.10.2016 6:10

Cevap :: Teşekkür ederim; yeni yazıya gelince, o kadar çok zorlanıyorum ki içimdeki isyanı satırlara dökmeye. Suç işlemekten çekindiğimden değil, isyanımın tamamını ifade etmekte yetersiz kalacağıma... Saygılarımla. 11.10.2016 11:01

Bir ilçede beş ilkokulun aynı dönemde imam hatip ortaokuluna dönüştürüldüğüne şahit oldum. Bunun dışında okullarda ki eğitimcilerin durumları da içler acısı diyebilirim. Doğru yerimiz kalmamış ki. Saygısızlık, lakaytlık her yere sirayet etmiş. Genç insan yetiştirecek kurum, aile, çevre zamanla azaldı. Değerler değersizliklerle yer değiştirdi. Yazdığınız her cümleye katılıyorum. Terör ve din emperyalizmi arasında nasıl bir yarın? Selam ve saygılarımla

devrimce

01.10.2016 2:25

Cevap :: Aslında gözler önündeki gerçeği özetlemişsiniz tüm açıklığı ile."Dindar ve kindar nesil" yetiştirme hedefi,hıncı ve itirafı yarınların, eğer durdurulmazsa bu gidiş, nasıl olacağını gösteriyor. Üzücü ve umut kırıcı ne yazık ki. Yapılacaklar çok, borcumuz olmalı direnmek, çocukların yüzüne bakmaya hakkımız olamaz sonra. İyi günler dileklerimle... 01.10.2016 11:23

Bu ne değişmez döngüdür ki, kendime soruyorum neden niçin? Ellili yıllardan bu yana gözlemlediğim kadarıyla, bir sonraki ortam bir öncekini mumla aratıyor gibi, karamsar olmamak elde değil, umudu tüketmemeye çalışıyorum,ama nereye kadar!? Sevgiyle, esen kalınız değerli arkadaşım.

Şahin ÖZŞAHİN

29.09.2016 14:04

Cevap :: Televizyon açıktı, bakmıyordum ama sesi geliyordu; 27. kez muhtarlara konuşuyordu,Lozan'ı zafer diye yutturmaya kalktılar tümcesi çalındı kulağıma dayanamadım. Yazdım sonra,kendiliğinden. Karamsar ama gerçek. her geçen gün bir evvelki günü aratır oldu. Sevgi ve saygılarımla... 29.09.2016 16:54