Yarısı Sana

Eskilere garip gelebilir, şimdilerde öğrenci çarpım tablosunu bilmeden mühendis oluyor. Türkçe bir metin yazan bir rektörün bir sayfalık bir metin şeklindeki açıklamasında; -de, -da eklerini bile doğru dürüst bilmediği ve söz konusu kişilerin Türkiye’nin sayılı üniversitesine rektör yapıldığı günümüz Türkiye’sinde;

Türkçe bilmeden kitap yazan profesörler acaba Türkçeyi de doğru dürüst bilmiyorsa hangi bilime, nasıl vakıf olmayı becerebildiler diye düşünmeden edemiyorum.

Türkçe anadilimizdir. Gerçi Allah bize Arapça der! Biz de Arapça dua ederiz de istediğimiz bir şey olursa, işimizde başarı, çocuğumuza iş, kendimize aş, sağlık-sıhhat hemen her şeyi Türkçe isteriz ya biz!

Bundan en az on yıl önce arkadaşın birisi (Çaykaralı) özel mesleki eğitim kursu açmış. Amaç mesleki eğitim vermeden para kazanmak. Özel üniversitelerden bazıları falan hepsi buna dünden razı. Arkadaşın iş yerinde salonda bir adam boyunda belge yığılı. En üsttekini alıyorum. Kimlik bilgileri Trabzon Of’lu olduğunu söylüyor. İstanbul’da bir vakıf üniversitesinden kırk saat eğitim alıp sınavda başarılı olduğuna dair bir belge bu. Dayanamayıp soruyorum:

“-Gerçekten bu adam Of’tan çıktı yola vardı gitti İstanbul’a ve beş gün boyunca günde sekiz saatten toplam kırk saat eğitim aldı mı?

-Yok be

-Ya nasıl oldu bu iş?

-Biz belgeler ve parayı gönderdik verdikleri hesaba

-Eee

Onlar da bize bu belgeyi verdi

-Sonra?

-Oflunun verdiği paranın yarısı bana, yarısı ona

-Ona derken?

-İşte İstanbul’daki üniversiteye

-Temel gitmiş Van’a fıkrası gibi yani?*

-Hee aynen öyledir.”

Özel üniversitelerden işini layıkıyla yapanlara saygımız sonsuz. Zaten onlar gerek tercih edilme bakımından gerekse kısa zamanda kat ettikleri mesafe bakımından saygın hale geldiler.

*

Temel Hacca gitmeye karar vermiş, giderken Allah’ın işi bu ya yolu bir şekilde Van’da bir köye düşmüş.  Hoş beşten sonra, nereli olduğunu sormuşlar. Temel demiş Ofluyum. Meğerse köyün imamı da birkaç hafta önce işi bırakmış. Köyde namaz kıldıracak, cenaze yıkayacak imam yok. Demişler Of’un imamları ünlüdür gel sen bize imam ol. Temel tabi kabul etmek istememiş. Ne de olsa Hacca gidiyor döner mi yolundan? Bakmışlar Temel ayak diriyor. Adamlar Temel’e on, yirmi otuz derken en son yüz koyun verebileceklerini söylemişler.

Temel düşünmüş taşınmış, koyun dediğin yılda iki kez doğuruyor, bir yılda yüz koyun toplamda üç yüz olacak iyi bir servet diye düşünmüş. “Tarlayla koyun gerisi oyun” diye düşünmüş.

Kabul etmiş…

Kabul etmiş de imamlığa dair hiçbir şey bilmiyor, dine diyanet taraklarında bezi de yok.

İlk gün çıkmış minareye, başlamış ezan okumaya.

“Of’tan çıktım yola

Geldim vardım Van’a

Verdiler baa yüz koyun

Hadi namaza celun”

Köylüler biraz kuşkulanmış ama bakmışlar imam kendinden çok emin, ses çıkarmamışlar ama bu hep böyle devam ederken bir yandan da birbirleriyle konuşuyor bu ezanda ve hocada bir gariplik olduğunu düşünüyorlarmış. Sonunda meraklarına yenilip ilçedeki müftüyü köye davet ederek, Temel’in imam mı yoksa onları mı kandırıyor anlamak istemişler. Müftü de Bayburtlu tabi

Müftü köye gelmiş. Temel’in nasıl olduysa durumdan bir şekilde haberi olmuş,  uyanık tabi, karşısında Bayburtlu varsa o da Oflu

“Of’tan çıktım yola

Geldim vardım Van’a

Verdiler baa yüz koyun

Yarısı saa, yarısı baa”

Köylüler;  bizim yeni imamımız budur müftü bey, nasıl buldunuz kendisini?

Müftü: Çok iyi, çok güzel, bundan iyisini bulamazsınız.

Kısacası bindik bir alamete, gidiyoruz kıyamete. Bir devletin sonu gelirse neme lazımdan gelir diyeli çok zaman oldu, bizler de okuduk anladık. Belgeler var, bilgi yok. Bilgi göz önünde, bilen susmuş, bilmeyenler en gözde, neme lazım yurdunda! İşkence çekmeyen ruhlar başka âlemde

Cennetin tapusu satıldı bu dünyada, diploma satılmış tamam olmuş !

Ne diyordu Nasreddin Hoca: “Parayı veren düdüğü çalar.”