Yaş yetmiş //

(Yaş Otuzbeş şiirinden adepte edildi)

 C.Sıtkı Tarancı’ya Saygıyla)

Yaş yetmiş yolun tamamı eder

Varılacak yerin sonundayız ömrün

Delikanlı çağımızdaki cevher

Ağlamak sızlamak nafile bugün

Gözüne kaşına bakmadan gider

Saçlarıma kar mı yağdı ne var?

Benim mi ey dostlar, bu kırışık yüz

Ya gözler altındaki sarkık torbalar

Neden pişman görünürsünüz

Yıllar yılı saç taradığım aynalar

Zamanla nasıl da yaşlanıyor insan

Kime sorsam ben değilim

Nerde o eski günler o aşk o heyecan

bu güleç yüzlü adam ben değilim

Yalandır haylaz olduğum yalan

Kaçamak şeylerdi ilk bakışımız

Hatırası bile keyif veren

Yola birlikte çıktığımız

Dostlardan da ayrıldık bir bir

Peşimizde yalnızlığımız

Gök yüzünün mavi rengi varmış

Geç farkettim sözün sert olduğunu

Su insanı yıkar, ateş yakarmış

Biten her günün dert olduğunu

İnsan yetmişine gelince anlarmış

Armut sarı, elma kırmızı sonbahar

Her yıl biraz daha soluyor mevsim

Ne dolanıp duruyor tepemde bulutlar

Hangi evden çıktı bu cenaze, ölen kim ?

Bu kaçıncı yuva gördüm tarumar

Bizi bekler ölüm köşe başında

Uyuyup da uyanmadın olacak

Kim bilir nerde kaç yaşında

Belki de kimseler kalmayacak

Sen bir başına musalla taşında !..

*C.Sıtkı Tarancı -  (muzaffer yıldırım)