Yaşadığımız acıların yasını tutmazsak mutlu olmayı becerebilr miyiz?

Toplum olarak çoğumuz oldukça katı büyütüldük.

Hep izlemişimdir.

Ağıt yakarak ağlayanları.

Bağırarak ve haykırarak kendini ifade edenleri,

Çoğumuzda ayıplamışızdır.

Ne var canım bu kadar bağıracak.

Siyahlar giyer, karalar bağlar.

Edebimizle acıyı karşılarız.

Sırf ne kadar terbiyeli, akıllı, efendi desinler diye.,,,,,,

Ünlü bir işadamı olmak istemişizdir.

Ya da doktor veya öğretmen.

Bir sebeple koşullar elvermemiş olamamışızdır.

Artık geçmiştir.

Hep özeniriz ve içimizde hep ukte kalır.

Güzel bir ailemiz olsun diye hayal etmişizdir.

Ama çalışmak zorunda kalmışız.

Çocuk bile yapamamışızdır.

Ya da çok isteyipte gerçekleştiremediğimiz ve artık geçmiş hayallerimiz vardır.

Oyalanma takdiğine gideriz.

Atarız beynimizin bir köşesine.

Yaşamayız acısını.

Yada tutmayız yasını.

Yaşanmamış yılların.

Olunmamış kariyerlerin.

Doğurulamamış çocukların,

Gitmesine izin verilmemiş ölen yakınlarımızın.....

Ve hep aynı kafa karışıklığı,

Aynı olaylar.

Ahlar vahlar kafamızda döner durur.

Neden mutlu olamadığımızı,

Ya da sıkıldığımızı,

Kendimizi bulamadığımızı sorar, sorar dururuz.

Taki bir gün akıtılmamış gözyaşları ruhumuzdan, bir sebeple patlayana kadar.

Her yasımızı hayalimizde bile olsa,

Geçmişte bile kalsa,

Hayal edip yaşamalıyız.

Yaşamalıyızki,

Huzura yelken açalım,

Geçmişi geride bırakalım,

Ruhlarımızı serbest bırakalım.

Ve bir daha aynı yerlerde takılı kalıp,

Tekrar, tekrar yaşamayalım.

Sevgiyle kutsayarak,

Özgür bırakalım.

Ve özgür kalalım..