Buğulu İstanbul

Mütemadiyen uzakta en değerlilerim.
Daha kırıcı, en yıpratıcıyı bulsanıza.
Ömrümde daha ne kadar ''Mathilda'' olacağım ? Özümü özlüyorum ve ilk olacak sanırım satırlarda öznelliğe vuruyorum.
Kusuru mazur görün o halde. Pencereme yoğun hasretle çarpıyor İstanbul'um.
Bir nebze de olsa uzağıma alsam penceremi, yüreğim; buğulu camda kalıyor.

Kendimi, kendime yasak ediyorum çoğu zaman.
Bir çok yüzüm yok halbuki. ''Maskedir bu taktığım.''
Değerlime kavuşsam ya, o ruhunu satmadan ?
Yahut özüme döneyim be, tam da bu kadar hasret koleksiyonlamışken.
Ona daima yakın lakin hep de uzakken.
Mesafeler uçurum misaline dönmemişken.
Tam da bugün, dönsem tam da yüreğine.
Mevsim rüzgari çarparken göğsüme, ''ille de sen'' diye tutturur hislerim.
Sevince çok güzel severim. En çok şehrim bilsin istedim.