YAŞAMAK HEP BÖYLEDİR

     Gün ağarınca güvercin çırpınışında dizge sesler.

     Sözler ummanda açılmış yelken.

     Dizeler asumanda yıldız yıldız gezerken...

     Gülüşler bahçemizde açılmış kızıl gül.

     Nefesler Boğaz'da aşiyan dalga sesi bize.

     Göze aşina yabancılar seyreder alemi.

     Alem dediğin bir garip ademoğlu değil mi?

     Her seher öten bülbül, her sabah açmayı bekleyen gül.

     Goncalanmış hüzne hayran değil mi?

     Değme gurup vaktinden çalınan keyif.

     Herhangi bir renkte dem vuran serzeniş.

     Hangi toprakta yalnız açar meeneviş.

     Menevişler toprağa, toprak heyecana revan değil mi?

     En son dudak büküp hor gördüğün o bakış.

     Kalbinde her vuruşta damla olan o atış.

     Pınarından geçtiğin , kulağında nehirce yankı olan o akış.

    Damağındaki tatlı huzur değil mi?

    Garip kuş misali yaşam...

    Yaşamak hep öyledir dercesine...

    Gönlümüze dolan sellerce yanış.

    Sonbaharda sararan yapraklar gibi...

    Yeniden göğerecek yeşiller değil mi?