Yaşamaktan Bıkılır mı?

Ruh çabuk bıkar, canı sıkılsa ben gidiyorum der.

Beden bıkmaz doyar, acıktıkça yeniden ister ve beden hep acıkır.

Ruhun dolduruşuna gelip bıksanız da bıkmak yaşamayı bırakma nedeni değildir, bıksanız da oturursunuz oturduğunuz yerde.

Ki zaten fazla sürmez; acıkır susarsınız, canınız bir şeyler yapmak ister, yaşarsınız.

Yalnız konu ruhun alanına geçerse ne beden kalır ne de nefis, ruh bedenin katilidir, hayatına son verme bu alanda gerçekleşir, bedenin onuru yoktur sadece nefsini düşünür.

Hayattan bıkma ruhsal alanda gerçekleşir değilse beden nefistir istemekten başka bir şey yapmaz ve istemek de yaşamaktır.

Bu nedenle ruhsuz kimseler intihar etmezler.

Yiyeceklerden ve diğer şeylerden normalde bıkılmaz, bıkılan yaşamın kendisidir; ruh efendi canı sıkılınca “Yaşamıyorum lan!” der.

Hayat ”Çok kötü, kötü, iyi, çok iyi” şeklindedir. Kötü özellikle de çok kötüye karşı mücadele verildiği için oranı düşüktür. Ve keza başarılamadığı için çok iyi de…

Hayat iyi ve kötü de kalsaydı hiç intihar olmazdı, çok kötü kırmızıçizgidir.