Yaşamdan öğrenebildiklerim

İnsanların birbirlerine nefretle bakmaları beni korkuttuğunu öğrendim.

Huzurla içilen bir fincan kahvenin, gülümseyerek içildiğinde mutluluk olduğunu öğrendim.

Bir şeyin değerini anlamanın en iyi yolunun onu kaybetmek olduğunu öğrendim.

Seven insanların el ele tutuşmaları bana her zaman gurur verdiğini öğrendim.

Bazen, hayvanların kalbimi insanlardan daha fazla ısıttığını öğrendim.

İlk gençlik yıllarımın keder, şaşkınlık, ıstırap ve umutlardan ibaret olduğunu öğrendim.

Aşkın kalbimi kırabileceğini, ama buna değer olduğunu öğrendim.

Bir arkadaşı kaybetmenin en kestirme yolunun ona borç para vermek olacağını öğrendim.

Önemli olanın, başkalarının benim için ne düşündükleri değil, benim kendim hakkında ne düşündüğüm olduğunu öğrendim.

Birlikte olduğum bir insanın beni sevdiğini, tabakta iki elma kaldığında küçüğünü almasından anlayabileceğimi öğrendim.

Bir insanın kendine olan güveninin, başarısını büyük oranda belirlediğini öğrendim.

Annemin beni görmekten her seferinde sonsuz mutluluk duyduğunu öğrendim.

Yalnızca minik bir selam göndererek bile birinin gününün aydınlatabileceğini öğrendim.

Her hangi bir işi, yaptığımdan daha iyi yapmaya çalıştığımda, o işin yaratıcılığa dönüştüğünü öğrendim.

Sevgi, ailede öğretilmemişse, başka yerde öğrenmenin çok güç olabileceğini öğrendim.

İnsanların, bana, izin verdiğim biçimde davrandıklarını öğrendim.

Küçük kararları aklımla, büyük kararları ise kalbimle almam gerektiğini öğrendim.

Mutluluğun parfüm gibi olduğunu, kendime bulaştırmadan başkalarına veremeyeceğimi öğrendim.

İyi kalpli ve sevecen olmanın, mükemmel olmaktan daha önemli olduğunu öğrendim.

Acılar içinde kıvransam bile, başkalarına baş ağrısı olmamayı öğrendim.

Kiminle dost olacağın kararı, hayatta verilen en önemli karar olduğunu öğrendim.

Sevgiyle yemek yapmanın, çok lezzetli olduğunu öğrendim.

Öğrenmem gereken daha pek çok şeyler olduğunu öğrendim...

Yorgun Kalemim