Yaşamı Koklamak

        Yaşanmışlığı olmak bir eşyanın, kokusunu duymak bir anın ve gülüşü olmak bir çocuğun...İşte tüm   hikaye bu kadar kısa ve öz.Yeni bilinmezliklere doğan anlar yığınından başka bir ana atlama   heyecanı...Adı öykü, roman, şiir...adı eski, yeni...adı hüzün, sevinç...adı ilk,son...adı var, yok...

        Bir düşünce yada duyguyu kaleme alana kadar geçen süre en kıymetlisi. Anlatamazken  anlatmak, yazamazken yazmak, konuşamazken konuşmak gibi...

         Gözünü dünyaya yeniden açmış bir bir çocuğun en sevdiği oyuncağı, o oyuncağın gülüşü ve kokusu misali dingin ve bir o kadar da keyifli bir yolculuğun hikayesi olmak...

         Gökyüzüne yelken açıp da hep aynı gökyüzünün, her seferinde farklı tonda bir mavisi olmak...Çocukluğundan kopup gelen sesin rengi olmak...Yemeği önünüzde bir sofranın hatırası olmak veya tadı damağında bir yanığın kokusu olmak...Yaşamı koklamak bir çiçeği değil o çiçeğin vazosundaki yaşanmışlığı koklamak..En çok yaşanmışlığı olanı, bir anın gülüşünden koklamak..Umut denen hayal denen şeyin domino taşlarının narin ama mağrur duruşunda saklı olduğunu görüp ilk taşı devirenin kendin olduğunu bilmek..

         Hiçbir şey bilmezken bir bilinmezlikten dem almak ve hiçbir şey yokken bir vardan varı var eden olmak..İşte tüm hikaye bu... hem bu kadar anlaşılmaz hem bu kadar basit hem bu kadar karmaşık hem bu kadar anlatılmaz. Yeni bir yılın yeni yaşanmışlıklarının kokusu ve yeni hikayenin yeni kahramanları olmanız dileğiyle...