Yaşamın ibresi

Figanı düşerken sararmış yaprakların
Çelikten örülmüş ağaçlarından,
Kasvetli rüzgâra kokuyordu
Küçüklüğüme dokunuyordu
Yaşamın ibresi, babamın gözünde.
“Çocuk değilsin sen! ” - diyordu,
Çocukluğumda bile.
'Doğalmış meğer yıllar geçti,
Babam bana “sen büyüdün”
Asla demedi!
'Ben şimdi bilgeli gibi sanki yeni doğan,
Erken büyüdüğümü sandığım
Zaman zaman, kavgaların peşinde.
Savaşıyorum mimarisiyle
Çocuk ve orta yaşlılığımın
Beyaz kâğıtlar üzerinde.
'Akıntıya veriyorum
Ağızımdan düşen kelimeleri
Boyun eğmeden kıyasıya yarışıyorum
Kızıl korlar üzerinde kaçarken pusudan.
Yaşayan bir ölüden ziyade
Yaşlanmış çocuk olma
Korkusundan.