Yaşayamamış yaşayanlar

Hayatımız hergün aynı monotonlukta koşuşturmacayla geçiyor, kimimiz evden işe işten eve ailesini geçindirme çabasına düşmüş, kimimiz eve gelecek eşimize yemek telaşı ile, çocuklar ile... İşte böyle bir günü bitiriyoruz... Ya biz... Bir düşünün ne yaptık bu zamana kadar kendimiz için... Yaşamın kıyısında bir daire çizmişiz onun içinde habire dönüyoruz... Peki bizi mutlu mu ediyor bunlar?.. Bence etmiyor, şöyle bir kendimizle başbaşa kalıp düşündüğümüzde biraz derinlere indiğimizde biz mutlu değiliz aslında...

Annen ister yaparsın, baban ister yaparsın, çocukların ister yaparsın... Peki kendimiz için ne yaptık bu zamana kadar, neyi gerçekten istedik ve yaptık... Tabi ki annedir, babadır, evlattır tabi ki yapılır ve yapılacaktır istenilen şeyler... Benim anlatmak istediğim şu... Hayatından anneni çık, babanı çık, çocuklarını çık, amcanı çık, dayını çık, halanı, teyzeni, eşini, dostunu... Sende sana kalan ne var... Bu zamana kadar hayatında onlar olmadan seni ama sadece seni mutlu edecek, sadece senin kararın olan ne yaptın yada yaptık...

Ben kendi adıma söyleyecek olursam ben bişey yapmadım... Sadece kendi kararımla evlendim iyi mi yaptım kötü mü orası tartışılır ama sonuç ne olursa olsun karar benimdi ve bu karar beni mutlu etmişti o zaman... Oysa çevreye kulak aldırmadan yapabilsek bişeyleri bizim için daha iyi olacağına inanıyorum... Yapilacak şey yada verilecek karar yanlışta olsa senin fikrin senin kararın... Tek başıma vereceğimiz her karar bizim doğrumuz olacak ve böyle yaşayarak ayırır insan doğruları yanlışları...
Birilerinin düşünceleri ile yaşamak bizim hayat tarzımız, bizim görevimiz olmuş... Ve bu yüzden hiçbir önemli kararımızı tek başımıza alamıyoruz... "Çevre ne der?" acaba korkusuyla hayat yaşıyoruz... Eğer böyle yaşıyorsak neden yaşıyoruz?.. Sözüm ne anneye ne babaya ne kardeşe... Sitemim çevre korkusu ile yaşamasını erteleyenlere, sözüm kararları ile yaşayamamış yaşayanlara...