Yazık olacak efendiler /

Ortalık yine toz duman.
Yine tam tam sesleri duyuluyor uzaktan. Baltalar bileniyor.
Türban da, laiklik de işin kılıfı. Mesele, kümesteki ikinci horoz. Mesele, ipteki ikinci cambaz.
Kim ne derse desin. Korku dağları bekletir. Birisi mutlaka aşağıya düşecek.

Yine, malum emir çınlamaya başladı kulaklarda. "Safta toplan! Marş. Marş."
Particiler, gazeteciler, profesörler, doktorlar, mühendisler.
Hakimler, savcılar, avukatlar.
Öğrenciler, öğretmenler, kadınlar, gençler.
Her köşebaşında sivil paşalar.
Saf saf. Meydan meydan. Sokak sokak.
Ve her ne demekse sivil toplum kuruluşları.
Malum emre itaatle meşguller şimdi. "Safta toplanılacaaaak! Toplan!"

Biz bu filmi defalarca gördük. O acıları çektik. O kör kuyularda debelendik.
O zindanlarda adımız kazılı hala. Duvarlarında işkenceci kahkahaları.
Yani az gittik uz gittik, dere tepe düz gittik. Aldığımız yol bir arpa boyundan az.
Yazık olacak efendiler !

Siyaset, elbette uzlaşı sanatıdır. Dayatma sanatı değil !
Siyasette; her daim haklı ya da haksız, her daim mağdur ya da zalim, her daim muktedir ya da muhalif olmaz. Olamaz!

Bütün bunlar izafi kavramlardır. Bütün bu kavramların içi; zamana, zemine ve şartlara göre dolar ya da boşalır. Özetle; siyasette, daha doğrusu demokrasilerde dayatma olmaz.

Gün gelir, devran döner, dayatana -hesabı- dayarlar

Deveyi yardan uçuran bir tutam ottur.
AKP'yi de bir arşın bez parçası uçuracağa benziyor.
Yazık olacak beyefendiler. Yazık olacak hanımefendiler.

A. Mesut Tatlıpınar