Yazılamayan Cümleler...

Benim için sen hayattın… 

Hayat sendin… 

Sen gidince hayat sustu, dayanamayıp ben de derin bir suskunluğa büründüm suskun ve sessizce… 

Bu akşam… 

Yeni başlangıçlara kapım sonuna kadar kapalı benim… 

Ben daha başladığımı bitiremedim… 

Can Yücel’in bir yazısında “Bedenin yükünü ayaklar taşır, ruhun yükünü yürekler” demiş. 

Yüklü bir yürek ürkek adımlarla nereye kadar gider… 

Evet sevdim ama hiçbir zaman sevgimin tutsağı ol demedim… 

Bıraktım ki aşk ruhumuzun kıyılarına vuran dalgalar gibi olsun dedim… 

Ama… 

En şiddetli tartışmalarımızda bile ki hiç mi olmazı mı diye düşündüğüm… 

Geriye dönüş ihtimalini hep korurduk… 

Ne sen kapıyı çarpıp giderdin, ne de ben ardından kilit vururdum dönüş yollarına… 

İçimizden söküp atamadığımız anlamı belki bu zamanlarda bile fark edemediğimiz yakınlığımızı… 

İsmin yoktu gönlümde… 

Adın hep ÖZEL’ di yüreğimde… 

ÖZEL HAYAT CAN BULAN TAT 

Her anında ayrı ayrı tatlar aldığım an can be can an… 

İlk defa yorulduğumu anladığım an… 

Korktum kuvvetli sanırdan kendimi ilk defa korktum.. 

Yatağımda uzun zamanlar geçirdiğim sanki yıllarca uyumamış gibi… Uykuya borçlu olduğum zamanları ödedim… 

Bir soğuk algınlığının beni benden aldığım zamanlarımda istedim seni ister gibi kağıdı ve kalemi belirsizce… 

Düşünmediğim seni anlarım bunlar, korktuğum üzüldüğüm bu sebep hiç düşünmediğim an yok ki… 

Seni düşünmemek nasıl bir şey korkarım bu anlardan… 

Sana yazılmadı bu satırlar… 

Sakın ha üstüne alınma… 

Kalbimin sessiz düşünceleri bunlar… 

Artık bir sahibinin olmadığına inandığım … 

Gidişlerini unutmadığım… Gelişlerini hatırlamadığım… 

Bu gel-git lere doğa bile şaşırırdı zemininde… 

Gözlerimde saçlarındaki aklar yüzünde derin çizgilerin dururken nasıl kalbimden silinir bilemem… 

Unutmak gönülde yatan kırk mum kadardı derler... 

Bir gönüle kaç mumu sığar bilmem… 

Sen hayatımda ki şaka mumu musun? 

Üfleyince hiç sönmeyen...