Yazla gelen bir gün

Güneşli bir Gaziantep sabahı ve içimde dolu dolu yaşadığım birşeyler yazma aktarabilme isteği... 

Belkide bunun sebebi yaşadığım duygusal ve psikolojik durum.. Bazen insanlara çok kızıyorum hatta onlara gereğinden fazla şikayet ediyorum. Sebebine gelince her güne sağlıkla uyanabildikleri hakkında bunun değerini bilmeden manasızca yaşamaları. Günleri körü körüne ölürken onlar yaşamdan hiç bir zevk almadan neden umarsızca yaşıyorlar saatlerini.. 

Her güne sağlıkla uyanabilmenin insanlara verdiği huzuru neden sadece ben veya benim gibi hasta olan insanlar daha iyi bilir ki... İlla ölümün o soğuk nefesini bir kez olsun enselerinde hissetmelerimi gerek... Belki öyle belki değil ama hayatın her koşulda devam ettiğini bilmek ve bence ona sıkı sıkıya sarılmak ne kadar büyük bir nimettir. Hayatta herkes bi gün öleceğini bilerek yaşar ama ya yarına çıkamayacağını yada yarında bir sorun yaşayacağını bilmek nasıl bir duygudur. Kim bildi ya da kim bilebilir. 

Sene 2010 aylardan Ağustos.. Herkesin hava çok sıcak diye yanılıp yakıldığı öyle bir ay içerisinde delicesine üşümek ve Ankaranın o içimi karartan sokaklarında Hacettepe Üniversitesi Hastanesine doğru yol almak, 10 sene önce yaşanan olayların tekrarlanacağı bilinciyle ve onun verdiği acıyla... Yapılan tahliller tetkikler tekrar ilik alınıp tanı konulması gerektiği konusunda işaret veriyor. evet o kötü kara hastalık tekrar bedenimde ve içten içe işliyor içime.. Bir an önce birşeyler yapılmalı ve müdahale edilmeli.. Alınan ilik herşeyin doğru olduğunu vücutta %60 oranında mikrop olduğunu ve eğer tedavi edilmezse yaşam süreci 3 ay... İşte tam bu noktada hayatının değerini bilmeyen onca insana kızgınlığımın başladığı dakikalar... Neden ben neden neden? Şimdi bu soru için belkide şeçilmiş olmanın verdiği bi özellik diyorum ama o an ki isyanlarım.. 

10 sene öncesinde kalan ve unutulan acı günler tekrar ortada.. Ailede yaşanan yıkım, benim üzerimdeki büyük çöküş ve hayallerimin planlarımın henüz 22 yaşında yıkıldığını hissettiğim o acı an.. Düşüncesinize binlerce serum vücudunun çeşitli yerlerine saplanan acısının ne kadar ağır olduğunu yaşayanın dışında kimsenin bilmediği iğneler, psikolojik sorunlar, fiziksel değişimler herşey o kadar yorucu ve ağır ki... Artık yaşamanın ne anlamı var dercesine üstüne geliyor insanın?... 

Evet henüz 22 yaşındasınız ve yaşınızdan çok daha büyük bir hastalık taşıyosunuz bedeninizde Kan Kanseri yani Lösemi... Ağır mı ağır bi yükün altındasınız kaldırmak mı kolay yoksa altında ezilmek mi bu sizin bileceğiniz bi durum olmuş artık ama ne önemi var bi çıkış yolu bulmalı.. 10 sene önceye baktığımda ise içimde çok adha farklı bi çırğınış duyuyorum aniden... Evet bu çırpınış minik bi serçenin adeta ben seninlyim her anında beni unutma dercesine seslenişi evet bu aşk evet bu o... 

Kocaman bir destek kocaman bir aşk kocaman bir özveri, fedakarlık... Yapılması çok güç destek ve ardından gelen nişan :) Hayatta hep kötü şeyler olacak değil ya.. Hep kötü şeyler yaşanıcak değil ya dediğim ve hayata bir kez daha sarılmamı sağlayan sevgilim ve artık nişanlım.. Yüzüğünü takmaktan gurur duyduğum insan.. Ve asla üzerimden senelerdir desteğini çekmeyen dostlarım sırf beni mutlu edebilmek için saatlerce yollardan gelip yanımda destek olan doğum günümde belki ölürüm dedğim saatleri cennete çeviren o güzel insanlar... En önemlisi de ailem. senelerdir her hastalığımda sağlığımda mutluluğumda hüznümde ben her düşerken elimden tutan o mükemmellerle annem ve babam... 

İşte benim hayatta kalmamı ve şu hastalığı 1 sene içinde bu kadar alt etmemi sağlayan kısa bi yazı.. 

Hayatımdaki herkese yaşadığım herşeye ve yaşayacaklarıma aslında kocaman bi teşekkür borçluyum.. Belki böyle olmasaydı şu an aldığım nefesinde yaşadığım anında kıymetini bilmicektim.. Bu sabah doğan güneş belki bana bu kadar mutluluk vermeyecek ve belkide kahvaltımdan bu kadar haz duymayacaktım. 

Tanrım sana teşekkür ederim bana hala iyi günler yaşattığın için ve şu blogla hissettiklerimi yazabildiğim için.. 

Gelecek iyi günlere...