Yedi yüz yirmi dokuz!

Yedi yüz yirmi dokuzun (729) hayatımda önemli bir yeri vardır arkadaşlar!

Okul numaram yedi yüz kırk birdi!

Şimdi diyeceksiniz ki o zaman yedi yüz kırk birde yazsaydın bu blogu! Onda da yazacağım!

Bu numara sevdamın numarasıydı!

Sözlülerde numarası okunmasın diye dua ederdim! Çünkü akşama kadar Pendik sahilinde gezerdik. Ne zaman eve gidecek de ders çalışacaktı!

Hasbelkader numarası okunduğunda ben de ayağa kalkardım!

“Buyurun Hocam!”

“Sana mı dedik Ahmet?”

“Ne fark eder Hocam ha ben ha o! Bir elmanın yarısıyız biz! İkimiz!”

Hocalarımız duygulanırdı!

“Aferin Ahmet! Tamam, ikinize soruyorum!”

Sorardı bir şeyler! Kolay olurdu soruları!

Sevdamıza saygıları büyüktü!

Ama her hocayla olmuyordu böyle muhabbetler! Kız kurusu hocalarımız da yok değildi!

“Sen niye kalktın ayağa Ahmet?”

Benim o güzelim ismimi rezil ederlerdi seslenirken!

“Hocam kediniz nasıl diye merak ettim de! Siz burada kediniz evde! Zavallıcık ne özlüyordur! Bir gün getirin de sevelim!”

Yerdi kolpayı başlardı!

“Ne diyorsun? Zor duruyorum burada! Müdür kızmasa getiririm ama kızıyor nemrut! Yok saksılara pisliyormuş, yok halılara tüylerini döküyormuş! Hayvan düşmanı bunlar!”

Kırk dakikalık ders biterdi kedinin hikâyesi bitmezdi!

“Hocam zil çaldı!”

“Az durun çocuklar! Bir gün salonun kapısını unutmuş muyum yanlışlıkla!”

“Hocam ihtiyaç molası vereceğiz!”

“Ona geliyorum! Saksıların toprağını salona yaymasın mı? Sıkışmış ya!”

“Hocam, Cebir hocası geliyor! Ders zili çaldı!”

“Neyse çocuklar bir dahaki derse hatırlatın da anlatayım!”

Sevdam kurtulurdu!

Diyeceksiniz ki ne oldu sonra?

Kalbimde yaşıyor!

Evinde dört tane kedisi varmış!!