Yeniden doğmak

İşten de çıkınca bir boşlukta hissettim kendimi yaşadığım onca hayat mücadelesi ve batıp batıp çıkan sendeleyen ayaklarım sırtımda unutamadığım acılarımla uğraşacak hiçbirşeyi olmayan zavallı gördüm kendimi.

Bu duygular birkaç zaman sürerken dört duvarın arasına hapsolmanın gereksizliği gün geçtikçe beynimde kesinleşen bir karar halini aldı. Bu kararı uygulamalı ve görmeli, beklemeliydim sonucunu. Karar verdim birsüre kendime gelmem gerektiği konusunda. Daha önceki davranış biçimim gibi işten ayrılmamı izleyen 2-3 gün sonrası başka bir işe girmenin benim için iyi olmadığına karar verdim. Biten ve tükenmiş olan umutlarımı, duygularımı ve fizyolojimi sağlamlaştırmalı tekrar doğmaya hazırlanmalıydım. Yeni bir hayata başlar gibi.

Önce 1 ay, sınavlarım da olmasına rağmen tembelliğin tadını çıkardım. Oysaki ben hayatımın hiç bir devresinde hiperaktif tavırlar sergilemeden duramayan, bir mekanda 1 saatten fazla boş şekilde oturamayan bir insanken tembelliğin tadını çıkarttım hiçbirşey düşünmemeye çalışarak. Günde 4-5 flim kiralayıp uzanıp yatağıma tembel tembel izledim, dergileri yan gelip karıştırdım tembel tembel. Tembel tembel (yavaş yavaş) yüzleştim korkularımla...

Karar verdim yavaş yavaş nelerin önemsiz olduğuna. Karar vedim ve değer yargılarımı baştan sona tekrar yarattım...

Evet ruhuma bu kadar tembellik yeterdi şimdi sıra bedenimdeydi. Kadın aktivite merkezine yazıldım. Haftanın 1 günü yüzmeye 3 günü saunaya gitmeye başladım. Kadın kadına olmanın huzurunu ve güvenini yaşadım çapkın bakışlardan uzak... Doğa yürüyüşleri ile şehrin pis havasına maruz kalmış ciğerlerimi ödüllendirdim. Kütüphanede sessizliğin huzuruyla bilgi dağarcığımı tazeledim.

Şimdi diyorum hazırım yeni hayata...

Ama durun biraz bir süre daha...