Yeter ki Güvensinler...

Yerinde duramıyordu.
Önce sakinleşsin istedim olmadı.
O zaman bırakalım anlatsın, dedi.

Anlattı.
Bitmek bilmedi biriktirdikleri.
Konudan konuya geçiyor, dallardan köke inemiyordu.

Ağaç büyük de değil.
Bir yandan büyüyememiş de.
Ufacık dalları var ve küçücük bir SERÇE.
Bir o dalda bir bu dalda ötüşü keyif vermiyor. Ara ara, kesik kesik.
Sadece insanın içini burkuyor.
Hatta daraltıyor da denebilir.
Küçücük olduğu belli.
Ama bundan habersiz. Dünyaya meydan okuyor sanki.

Yanlış diyor. Yanlış.
Herkezden nefret ediyorum. Herkeze öfkeliyim.
Zavallı küçük SERÇE.
Öfkesi de nefreti de kendine aslında.
Kendinden nefret ettiğini değersizmiş gibi sandığı hissini perçinlediğini anlamak zor olmadı.

Bir yandan da çaresizliğini gösteriyordu.
“Asla olmak istemem” dediği halde.
Kendine acındığını saklar gibi “acınmak istemiyorum” diye bağırıyordu.
Sözsüz dili yardım istiyordu.

Niye büyüyememiş bu ağaç?
Sordun usulca.
Gölgede kalmış, dedi.
Etrafı sarılmış yüksek ağaçlarla.
Usulca sessizce öfkesi duyulmasın diye cevap verdi.
Onlar annem babam kardeşim “ailem”, dedi.

Ya SERÇE? diye sordum.
O ise benim dilim. kendimi onunla ifade ediyorum, dedi.

Tepesindeki ağaçlar görkemli görünüyordu.
Belliydi küçük ağaca çokça ihtimam gösterdikleri kendilerince.
Oysa ki yanı başındakiler serpilip büyürken o ise ölüyordu.

Daralmış bunalmış soluk alamıyordu.
"Seviyorlar beni" diyordu.
Ama ağlayarak.
Sevgilerinden bunalmış.

İstemiyorum böylesini.
Ben bir başıma kendi kendime de yaşarım.
Serpilip büyürüm.
Ailem de olsalar yeter ki gölge olmasınlar korumak adına,
Sadece güvensinler BANA...