Yine aynı hikaye

Uzunca zaman oldu Blog'da yazmayalı. Hayat mücadelesi insanı bir yerlerden bir şekilde koparmaya yetiyor bazen. Ama bu akşam özellikle yazmak istedim, daha doğrusu içimi dökmeyi, akıtamadığım gözyaşlarım yerine içimi akıtmayı istedim.

Yerinde dursun gözyaşlarım, varsın satırlar aksın...

Yıllar oldu... Mayıs aynın ikinci pazar gününe kasvetle uyanmaya başlayalı yıllar oldu.

Öyle bir histir ki bu, yapmak isteyip de yapamamak, konuşmak isteyip de konuşamamak veya söylenecek onca şey varken ağzınızdan tek kelime bile çıkmaması... Adamı yer bitirir...
Ne kızgınlıktır, ne kırgınlıktır ne de hayırsız evlat modeli taşıdığınızdandır. Ama çıkmaz işte ağzınızdan iki kelime, "Anneler günün kutlu olsun anneciğim..." diye.

Düğümlenir boğaz, dolar gözler ve kalp atışlarınızı boynunuzda hissedersiniz. Oysa hiç de gerek yoktur bunca kasıntıya ama... Olmaz işte...

Yılların getirdiği ona olan sayısız şükran borcunuzdur bazen dudaklarınıza kelepçe vuran. Bazen utangaçlık... Bazense herşeye rağmen ona layık olamayışınızı düşünmenizdir. Sebebi her ne ise artık, bekler sizi pusuda.

Koca bir günü sizden gelecek iki kelimeyi duymak için bekler... Ama siz onun beklentilerini boşa çıkarırsınız istemeden de olsa.

Yine konuşamadınız bu anneler gününde.

Yine konuşmak istediğinizde gözleriniz doldu.

Yine ağladınız sessizce odanıza çekilip.

Yine...

Ve yine kalbinizle söylediniz onu sevdiğinizi.

Kulakları duymadı ama belki hissetti...

******

Satırlar aksın gözyaşlarım yerine demiştim ama... Varsın onlar da aksınlar bu akşam karanlığında...