Yiten Zamanın Eşiğinde

Yiten Zamanın Eşiğinde

*

Yiten zamanın eşiğinde gökyüzü vardı pırıl pırıl,masmavi ve uzak,

Sırtımda kırık hayallerin dayanılmaz ağırlığı,gökkuşağı ebrulisi çocukların.

Ziynetsiz bir yakın zaman endişesi düşüncelerimi meçhule yollarken,

Her biri birer nergis,birer çiğdem,birer gelincik çiçeğiydi kardelenlerim.

***

Fakat serçenin kanadında bir telaş,uçsuz bucaksız maviliklerde,

Hasretin yüzü ezelden sarıdır,yokluk ise yürekte soğuk bir bıçak yarası.

Al götür diyorum çocuk,al şu mazmun bedenimden bir değil bin parça,

Belki o zaman uçarsın sen de bilmediğin diyarlara,uzaklara,bulutlara .

***

Oysa seninle var oluşun eşsiz tadını duyumsamıştım,katmerleşen gönlümde,

Ve ayrılık gözyaşıyla eşti, nasıl da yakalamıştı bizi, bir sonbahar neftisinde.

Gelip çalmıştı,yıkımlar içindeki,taş duvar,demir kapı, kör penceremizi,

İşte o zaman masalı bölünmüş çocuklar gibi kırık oyuncaklaraydı hıçkırığım.

***

Bir bilsen, acının rengi olsaydı,kurduğun düşler nasılda kanatıyor yaralarımı,

Nasıl da uçurumlar kenarında incecik bir yoldur, usulca sana doğru uzanır.

Ama acının rengi yok ki çocuk, öyle gece-gündüz yoklama kendini bende,

Kim bilir, belki de yiten zamanın eşiğinde yok olur, yeniden dirilim sende.

İbrahim KAYA

İlk görev yerim olan Urfa İli Siverek ilçesi Hatundere Köyü ve İkinci görev yerim Adıyaman İli Kahta İlçesi Akıncılar Köyündeki tüm hasretlik öğrencilerime......