Yitirilen değerler

OTUZ YAŞ

daha vakit var diye
yazmadıgımız
siirlerdi
kaldılar
yüzümüzden gelip geçti
ilk gençligin fener alayları
yeniyetme arkadas çetesi dagıldı artık
büyümenin konaklama yerlerinde
nice ihanete ugradik
ayrıldi yollar
ömrümüzü koydugumuz seylerdi ki
dört yöne dagıldılar

daha vakit var diye
dönüp de bir gün
kaldıgımız yerden,hepsini birden
yasarız sandık
oysa emanetmiş bizim sandıklarimiz
içlerinde kilitli kalmış onca seyle
günü geldi
aldılar

nasıl kullanılacagi bilinmeyen anlardı
sonuna dek yasamaktan korkup da kaçtigimiz
yerini ve anlamını bulmayi beklerken
çürüdü gitti içimizde
saklı duygularimiz
simdi yabanci bakıslara bir sey söylemeyen
karalama defterleri,bulanik anilar
rüzgara,atese,suya yazılmis
gençligin solgun güncesi
biz ne zaman büyüdük
onlar ne zaman yetim kaldılar
tutulan güneslerin altında
yollar geçildi
dönüs yok artık o duyarliga
yasarken ve yazarken
yarım kalmıs siirler
yarım kaldılar

(31 Temmuz 1985,1986)

.
Murathan Mungan

Sevgili Murathan Munganın, çoğumuzun duygularına tercüme olan çok güzel bir yazısıdır. Kalemine sağlık diyorum. Belki bazı şeyleri söylemek için erken henüz daha çok gencim. Ne olursa olsun hiç bir şeyden, hayattan en önemlisi umudunu yitirmemeli diye düşünüyorum.İtiraf ediyorum bu düşüncemi kendi içimde icraate dökmek hiç kolay bir şey değil.

Ama bizim için değerli o kadar çok şeyi kaybediyoruz ki hayatta, direnmeye çalışsak da ilk önce saflığımızı ,masumiyetimizi kaybediyoruz.Hadi kaybediyoruz demeyelim kirletiyoruz, yok etmeye çalışıyoruz ya da yok etmeye uğraşanlara izin veriyoruz. Sonra inandığımız bizim için değerli bir çok olgunun yitirilmesine göz yumuyoruz. Yitirildiğine inandığım ,inancımı kaybettiğim o kadar çok şey var ki.Şu an en önemlisi dostluk,arkadaşlıktan öte olamaz sanırım.

Belki şu an kendi adıma bunun büyük bir üzüntüsünü yaşadığım için böyle hissediyorum. Nerde hata yapıyorum diye devamlı kendimi suçluyorum ama nereye kadar ,nereye kadar böyle gitcek?Cevabı yok!

Ve sonra korkular büyütüyoruz içimizde,korktukça kaçıyoruz bir çok şeyden.Bazen duygularımızdan. Murathan Munganın yazısında da dediği gibi ;sonuna dek yaşamaktan korkup da kaçtığımız yerini ve anlamını bulmayı beklerken içimizde çürüyüp giden saklı duygular var. Kilitli Bir kutuda muhafaza ediyoruz onları ...

çürüyorlar diyebilirmiyim bilemiyorum ama değerini yitirmiyor hiç bir zaman.Ben özenle saklıyorum onları, değerini yitirsin istemiyorum hep bende gizli, saklı, sadece bende ,bana kalsın istiyorum. Büyüsünü kaybetmekten,değerini yitirmesinden dolayı olan bir korkuydu belki de.Bu yüzden hep kaçırdım onları. İçimde çürütmeye çalıştım.Şimdi ise sadece korumaya çalışıyorum

Yarım kalan anlar, paylaşılamayan duygular hep bizde kalmaya mahkumlar.

Bu aralar o kadar duygusal anlarım, o kadar sitemim,isyanım var ki onların kağıda dökümüydü belki bu yazılanlar.

Tekrar Paylaşmak Dileğiyle