Yolculuk

Geçerken ağır aksak, karanlık bir geçitten

Dolanıyor tepemde, ölüm bakışlı kuzgun.

Ürperiyor kayalar atımın nefesinden,

Dünyayı omuzunda taşıyan ruhum yorgun.

Yolum bir hana düşer, gün koparken geceden

Kan kokan duvarları, gözlerim kadar solgun.

Handakiler soruyor, nedendir bu acelen,

Üstüne mi çektiler zehir okunu yokun.

Doğupta yaşlı güneş, gölgeler can verirken

Ayrılıyorum handan, bekliyor beni yurdum.

Bu dönülmez yollarda adım adım yürüken,

Dualar ediyorum kurtulsun diye ruhum.

Söndü güneş, düştü gök, yer oynadı yerinden,

Dört ucundan tabudun, tutup ben taşıyorum.

Dua edip başında, toprağı atan da ben,

Arkasından ölümün, ağıtlar yakıyorum.

Kimse bir şey anlamaz bu derin bilmeceden,

Sanmayın ki ben öldüm, sanmayın yaşıyorum.

Ölünce doğar insan, yaşarken ölüydüm ben,

Şimdi kendi kendime, ben bile şaşıyorum.